De mensen in Bologna hadden ons al van tevoren gewaarschuwd. Milaan is volgens hen een mooie stad die meer werkgelegenheid biedt dan Bologna. De keerzijde is echter dat de inwoners van Milaan erg gehaast schijnen te zijn. Weten we zeker of deze stad écht bij ons past? René en ik besluiten om toch een kijkje te nemen: Milaan is tenslotte een stad die qua naam tot de verbeelding spreekt.
Dat de weersvooruitzichten daar minder goed zijn, nemen we op de koop toe: we zijn tenslotte Nederlanders. Dat het tijdens een weekend belachelijk duur is om in een hotel terecht te komen (duurder zelfs dan in Dubai!) is geen punt. We vinden wel een Airbnb die wél betaalbaar is. En dat een treinkaartje naar Milaan ook best duur is, ach. De Flixbus doet er een uurtje langer over en blijkt een zeer voordelig alternatief. Ook daar zijn we tenslotte Nederlanders voor. 
Onder een strakblauwe hemel vertrekken we uit Bologna. In de knalgroene bus (mét internet) hebben we nog geen flauw idee waar we vanavond gaan slapen. René heeft via Airbnb contact geprobeerd te leggen met twee studentes. In hun profiel staat dat zij dolgraag met hun logees willen praten over van alles en nog wat. Nu zijn we altijd in voor een goed gesprek, maar het blijkt eenrichtingsverkeer. De studentes geven geen teken van leven; laat staan dat we duidelijkheid krijgen of we daar terecht kunnen voor een slaapplaats. We doen een nieuwe Airbnb aanvraag bij een meisje dat bekend staat om haar snelle reacties. Dat laatste moet ook wel, want we zijn bijna in Milaan. Als we straks uit de comfortabele Flixbus stappen, is er geen wifi meer. Geen geruststellende gedachte...
Dan bereiken we het eindpunt: busstation Milaan Lampugnano. Het eerste wat wij zien, zijn handelaren die talloze kleedjes hebben uitgespreid. Dit beeld doet mij denken aan Indonesië en dan vooral aan de minder leuke kant. Als je als toerist rondloopt daar, zijn sommige handelaren vastbesloten om hun handelswaar aan je te verkopen: of je dat nou wilt of niet. In Milaan houden wij voor de zekerheid onze tassen extra in de gaten als we naar het nabijgelegen metro-station gaan. Bij de kaartjes-automaat worden wij aangesproken door een meisje dat we allebei niet vertrouwen (toeristenfuik nr. zoveel). We poeieren haar af en blijkbaar kijk ik best kwaad, want daarna is ze pijlsnel verdwenen. Zo snel, dat ik vrees voor onze spullen... Gelukkig hebben we alles nog. 'Misschien moeten we maar terug naar Bologna,' zeggen René en ik bijna tegelijkertijd. Boven ons wordt de lucht steeds meer bewolkt.
We pakken de metro, richting de Duomo (prachtige kathedraal). Ondanks dat er in de metro genoeg ruimte is voor iedereen, blijven de mensen stug bij de ingang staan en mopperen wat in het Italiaans als ik mij erlangs wurm. De Duomo is inderdaad prachtig. Wat zou het bijzonder zijn om deze te beklimmen, maar er is geen doorkomen aan. Het plein voor de Duomo is bezaaid met toeristen en straatmuzikanten die knettervals aan het 'zingen' zijn. Ik val daarnaast nogal op tussen iedereen met mijn KLM-blauwe rugzak en idem dito shirt...
René en ik vluchten naar een cafeetje met wifi. We ontdekken dan dat onze laatste Airbnb aanvraag is geweigerd. We hebben dus nog steeds geen slaapplaats in Milaan en de tijd begint te dringen. Leermoment voor ons: betaalbaar overnachten is in Milaan echt niet te doen als je daar in het weekend bent. Niet zo handig als je daar pas achterkomt als je al in de stad bent. Oeps! Een hotelkamer boeken van minimaal € 150,-- per nacht dan maar?
...
Wij denken van niet.
Na vier uren Flixbus en amper tweeëneenhalf uur in Milaan te zijn geweest, maken we nu een treinreis van twee uur in een overvolle trein... Naar Verona. In deze stad kunnen we meteen, ook in het weekend, terecht voor een betaalbare slaapplaats. Milaan hebben we dus bliksemsnel bekeken. Hopelijk komt er in de toekomst een herkansing en dan op een doordeweekse dag. In de trein glijdt het landschap in allerlei kleuren en vormen aan ons voorbij. De zon schijnt.
