Dag 33, Afscheid van Abu Dhabi en Zuidoost-Azië

Onze gids heeft zo'n rondleiding duidelijk vaker gedaan. De verkopers van de markt, die we eerst gaan bekijken, lijken hem te kennen. Er is een overdaad aan vis, dadels en fruit. Alles is supervers en geïmporteerd. Niks lijkt van Abu Dhabi zelf te zijn, behalve de olie...

De Verenigde Arabische Emiraten lijken het goed voor elkaar te hebben: zodra de voorraad olie werd ontdekt, kwam er als het ware een hek omheen en werd er veel aan verdiend. Dat hebben ze hier beter gedaan dan in Groningen...

De gids brengt ons naar Heritage Village: het oorspronkelijke Abu Dhabi. Het is een openlucht museum, wat een inkijkje geeft in de tijd voordat de olie werd ontdekt.

Vervolgens nemen we een kijkje in Emirates Palace: dit gebouw was ooit aangelegd voor de sultan, maar is tegenwoordig een chic hotel. Zelfs de stopcontacten zijn van goud. Bijzonder om hier een kijkje te nemen.

Het hoogtepunt van de dag is de Sheikh Zayed Moskee: wit van kleur en afgewerkt met ontzettend veel details.

Wanneer je als vrouw geen hoofddoek draagt, is het verplicht om een gewaad te dragen. Die krijg je bij de ingang – er zijn meerdere ingangen, even opletten of deze voor mannen of voor vrouwen is bedoeld – uitgereikt. Het is een soort poncho van stof met een capuchon. Daarmee kun je vrij eenvoudig armen en hoofd bedekt houden. Echt charmant is het niet en ook wat warm. Als ik later wil fotograferen is het best lastig om mijn iPod tevoorschijn te halen.

In plaats van het verplichte gewaad, dragen sommige vrouwen een regenponcho met capuchon over hun kleren. Ik moet daar niet aan denken met die hitte. Ik kan me wel voorstellen dat die kledingvoorschriften er zijn, maar vind het apart dat sommige mannen gewoon in korte broek rondlopen.

De controle voor de kledingvoorschriften is verder best streng. Een vrouw moet haar selfie in de moskee verwijderen van de bewaking, omdat op haar foto teveel haar in beeld is.

De moskee is prachtig om te zien: veel pracht en praal. We nemen de tijd en maken veel foto's.


Dan gaan we naar Yas Island voor het circuit van Abu Dhabi. Officieel mogen we hier niet komen, maar onze gids zorgt ervoor dat dit toch lukt. Ook zien we de ingang van Ferrari World: een pretpark met de snelste achtbaan ter wereld. Voor een bezoek is geen tijd en bovendien is de achtbaan stuk.


We komen nog langs de presidential Palace. Wederom: pracht, praal. Iedere sultan blijkt te beschikken over een eigen straat.

Toen we een paar dagen eerder in het holst van de nacht naar de stad reden, zag ik een bord aan de weg waarop stond: 'To the Mangroves'. Wauw, mangrove-bossen? Die wil ik zien. Tijdens deze tour rijden we er langs, maar volgens onze gids is hiervan weinig te zien. Volgens hem wordt alles gekapt om plaats te maken voor nieuwbouw. Vreemd, want die bossen zouden er wel moeten zijn.

We zien dus bijna niks van die bossen, wat natuurlijk de vraag oproept of die bomen er daadwerkelijk niet meer zijn of dat onze gids ons hier niet meer naartoe wilde brengen. Het antwoord lijkt in het midden te liggen: de bomen zijn er wel, maar worden ernstig bedreigd.

Het bizarre is: mangrovebossen zorgen er op natuurlijke wijze voor dat zout water zoet wordt. Zoet water is er niet in Abu Dhabi. Uit de waterleiding van ons hotel komt geïmporteerd kraanwater uit Duitsland. Je zou dus denken dat het handig is om die bossen te laten staan. Hoge gebouwen zijn er immers al genoeg.

Dan is de tour alweer ten einde, omdat onze privé chauffeur een woestijnexcursie moet verzorgen. Hij eet nog een hapje met ons mee in de pizzeria en dan laten we ons droppen op Corniche Road, vlak bij het strand. Daar blijkt niet zoveel te doen, dus we besluiten om een taxi aan te houden en naar de Etihad Towers te gaan. Hier bevindt zich het hoogste hotel ter wereld.

Dat hotel is onbetaalbaar natuurlijk, maar er zijn aparte kaartjes te koop voor de 74e verdieping: Observation Deck at 300. We gaan naar boven. Bijzonder uitzicht.

's Avonds willen we eigenlijk toch een poging tot zwemmen ondernemen, maar nu is de zon toch echt onder. Gesloten dus. Later op de avond maken we een wandeling in de buurt en komen door een wijk waar veel Filipino's wonen.

En natuurlijk: ook deze blikjes zijn import, maar de inhoud smaakt fantastisch. Naar Azië.

We genieten nog even na. Deze hele reis was fantastisch. Azië begint steeds meer als thuis te voelen.

Stiekem mijmeren we ook al een beetje over een nieuwe vakantiebestemming voor 2018. Deze blikjes voorspellen eigenlijk de uitkomst al...