Pinguïns zien in de natuur is iets wat ik ontzettend graag wil. Dat kan aan de kust van Chili. Om hier te kunnen zijn heb ik een lange reis afgelegd. Toch vraag ik mij af: moet ik dit eigenlijk wel doen?
In de omgeving van La Serena wonen pinguïns op een eiland. Vanuit een boot zijn ze van dichtbij te bewonderen. Het lijkt mij heel gaaf om deze dieren met eigen ogen te zien en daar heb ik veel voor over.
Vanuit Santiago reis ik naar Mendoza, wat in Argentinië ligt, om ook iets van dát land mee te krijgen. De boeiendste route is om een stuk ten noorden van Mendoza de grens weer over te gaan naar Chili, maar het immense Andesgebergte zit in de weg. De bergpas waar ik overheen zou moeten, blijkt niet vrij. Daarom moet ik kiezen voor de andere manier. Direct terug naar Chili. Terug naar Santiago.
De busrit is leuk dankzij gesprekken in gebrekkig Spaans over het WK voetbal dat speelt. Dan is het eindelijk zover: ik ben in La Serena. Ik pak mijn Lonely Planet en lees wat informatie.
Huh?
Crap. Als ik met een boot naar de pinguïns ga, dan gaat hun eiland stuk.
Wil ik eigenlijk nog steeds de pinguïns zien als ik daarmee het eiland stuk maak?
Wat vind ik belangrijker: pinguïns zien of de pinguïns laten leven?
Ik besluit om voor levende pinguïns te kiezen.
In plaats van deze excursie ga ik – samen met iemand die ik bij de bushalte heb ontmoet – naar de plaatselijke dierentuin van La Serena. Hier zijn geen pinguïns te zien, maar wel guánaco's: familie van de lama.
Van tevoren was ik vastbesloten: ik ben hier om pinguïns te zien. Nu verlaat ik deze plek zonder dat ik een glimp van deze dieren heb opgevangen. Ik ben blij met mijn besluit.
Vanuit Santiago reis ik naar Mendoza, wat in Argentinië ligt, om ook iets van dát land mee te krijgen. De boeiendste route is om een stuk ten noorden van Mendoza de grens weer over te gaan naar Chili, maar het immense Andesgebergte zit in de weg. De bergpas waar ik overheen zou moeten, blijkt niet vrij. Daarom moet ik kiezen voor de andere manier. Direct terug naar Chili. Terug naar Santiago.
In Santiago wil ik een bus nemen naar La Serena, maar hoe regel je zoiets als je nog geen Spaans spreekt?Dat gaat met veel handen-, voeten- en aanwijswerk. Ik weet duidelijk te maken dat ik een bus wil naar La Serena. Fijn! Dan vraagt de vrouw: "Welke dag?" Oei, hoe vertel ik dat nu weer? Gelukkig is er een kalender waarop ik de juiste dag aanwijs. De kalender staat alleen op de verkeerde maand. Na veel gelach over de juiste datum, komt de vraag: "Welke plek in de bus?" Dat maakt mij niet uit, als ik maar in de bus zit naar La Serena! De pinguïns wachten...
De busrit is leuk dankzij gesprekken in gebrekkig Spaans over het WK voetbal dat speelt. Dan is het eindelijk zover: ik ben in La Serena. Ik pak mijn Lonely Planet en lees wat informatie.Dan kom ik voor een onaangename verrassing te staan over de pinguïns.De excursie schijnt mooi te zijn. De keerzijde is dat de boten die naar de pinguïns toegaan, hun leefgebied vernielen.
Huh?
Crap. Als ik met een boot naar de pinguïns ga, dan gaat hun eiland stuk.
Wil ik eigenlijk nog steeds de pinguïns zien als ik daarmee het eiland stuk maak?
Wat vind ik belangrijker: pinguïns zien of de pinguïns laten leven?
Ik besluit om voor levende pinguïns te kiezen.
In plaats van deze excursie ga ik – samen met iemand die ik bij de bushalte heb ontmoet – naar de plaatselijke dierentuin van La Serena. Hier zijn geen pinguïns te zien, maar wel guánaco's: familie van de lama.Van tevoren was ik vastbesloten: ik ben hier om pinguïns te zien. Nu verlaat ik deze plek zonder dat ik een glimp van deze dieren heb opgevangen. Ik ben blij met mijn besluit.