Een van de indrukwekkendste gebieden van Frankrijk en Europa’s op één na grootste kloof is de Gorges du Verdon. Een berggebied dat met een lengte van 25 kilometer is gespleten door de rivier Verdon. Het gebied wordt ook wel de Grand Canyon van Frankrijk genoemd en dat is niet voor niets.
Ravijnen (niet altijd met hekwerk) van waar je zevenhonderd meter naar beneden kunt kletteren, de mooiste vergezichten, veel groen en prachtig blauw water. En gieren! Van die hele grote.
Ik rijd met een vriend langs de Verdon. Van bocht naar bocht naar bocht. Het is een indrukwekkende rit en zeker in de maand mei goed te doen. Weinig toeristen en toch al lekker weer. Voor mij is er tijdens een rit door de natuur geen betere combi, zeker niet wanneer je bedenkt dat je hier in het hoogseizoen gewoon in de file kan staan. Dat wil je echt niet!
We rijden al een tijdje, stoppen hier en daar voor een fotomoment en genieten van de ruige natuur. De natuur is hier trouwens op zijn sterkst. De bergen pieken machtig, de kolkende rivier wijkt voor niets en de omgeving ademt eeuwigheid. En dan vallen plots honderden meters boven ons de cirkelende vogels op. Een stuk of vijftien. Misschien twintig. Zelfs op die afstand ogen ze groot. Ik vind dieren leuk, houd van de natuur, maar heb geen idee wat voor soort er boven ons vliegt. Natuurlijk, cirkelende vogels… we kennen ze onder meer van de Lucky Luck-strips. Daarin zijn het gieren. Maar Lucky Luke is een cowboy en cowboys ben ik nog niet tegengekomen in de Franse Grand Canyon.
“Maar het zijn wel gieren”, zegt de vriend stellig. Hij heeft heel weinig met dieren. Alleen onherkenbaar op een bord geserveerd met gewokte groenten en kruidige aardappelpartjes en zijn interesse voor het dierenrijk is even aan de orde. Ik kan het maar moeilijk geloven. Gieren in Frankrijk? En dan ook nog van die hele grote. “Die zijn hier uitgezet”, weet hij bovendien te vertellen. “En ze worden bijgevoerd."
We zien een helikopter vliegen. Zal die net een karkas van een koe of hert hebben gedropt? Kan maar zo. Het is in ieder geval erg druk, daar aan de top. We zien dit alles vanuit de camper, kunnen nergens stoppen om langer te kijken en kunnen dus ook nergens foto’s maken. Jammer wel, want dat doe ik graag. Maar van de andere kant… de gieren vliegen zó hoog en zijn alleen per telescoop nog enigszins goed in beeld te krijgen. We rijden door en ik ben een bijzondere ervaring rijker.
We stoppen daarna op enkele plekken, zien nog één verdwaalde gier (nóg verder weg), en vervolgen onze tocht door de laatste restjes van de Alpen.
De laatste stop (dat moet dan zo zijn), voordat we het ravijn verlaten en aankomen bij het stuwmeer Lac de Sainte-Croix, is bovenop één van de bergtoppen. We zitten nu echt behoorlijk hoog en de vergezichten zijn onbeschrijfelijk. Het is heel indrukwekkend om te zien hoe de rivier zich door de eeuwen heen een kronkelweg heeft gebaand door het rotsengeweld. Een vlinder – een koninginnenpage als ik me niet vergis – verleidt mijn aandacht. Mooi vlindertje. Die wil ik wel vastleggen. Leuk voor het fotoboek dat ik in mijn hoofd al aan het maken ben.
Hij (= ook zij) is in zijn eentje, fladdert veel en iedere keer wanneer ‘ie toch stilzit en ik van dichtbij wil fotograferen, vliegt ‘ie weg. Dan maar een fladderende vlinder proberen te schieten. Niet makkelijk, maar het resultaat kan erg mooi zijn. De vlinder vliegt langs de bosjes, fladdert richting het hek. De eerste meter achter dat hek ligt bijna een kilometer lager. Laatste kans. De vlinder dwarrelt, dreigt buiten bereik te raken, wijkt nog uit naar boven voor mijn laatste kans, maar de aandacht wordt verlegd. Op datzelfde moment doemt er vanachter de bergen een gigantische gier op.
Bijna drie meter breed laat de enorme aaseter zich meevoeren op de warme luchten en zweeft zo vlak boven onze hoofden langs. Klik, klik, klik… Ongekend, ongeëvenaard en ongelofelijk! Ik kan de geschreeuwde ‘wooooooooow’ niet onderdrukken en ook die paar andere mensen naast ons zijn net als wij sterk onder de indruk. We worden zelfs nog getrakteerd op een tweede vale gier, zoals de soort heet. Kale kop, mooi verenpatroon en een spanwijdte van maximaal 2,80 meter. Echt prachtige vogels!
De bergen zijn machtig, de rivier is sterk, maar wanneer zo’n grote roofvogel vlak over je hoofd scheert, voel je je als mens pas echt nietig.
Ik rijd met een vriend langs de Verdon. Van bocht naar bocht naar bocht. Het is een indrukwekkende rit en zeker in de maand mei goed te doen. Weinig toeristen en toch al lekker weer. Voor mij is er tijdens een rit door de natuur geen betere combi, zeker niet wanneer je bedenkt dat je hier in het hoogseizoen gewoon in de file kan staan. Dat wil je echt niet!
We rijden al een tijdje, stoppen hier en daar voor een fotomoment en genieten van de ruige natuur. De natuur is hier trouwens op zijn sterkst. De bergen pieken machtig, de kolkende rivier wijkt voor niets en de omgeving ademt eeuwigheid. En dan vallen plots honderden meters boven ons de cirkelende vogels op. Een stuk of vijftien. Misschien twintig. Zelfs op die afstand ogen ze groot. Ik vind dieren leuk, houd van de natuur, maar heb geen idee wat voor soort er boven ons vliegt. Natuurlijk, cirkelende vogels… we kennen ze onder meer van de Lucky Luck-strips. Daarin zijn het gieren. Maar Lucky Luke is een cowboy en cowboys ben ik nog niet tegengekomen in de Franse Grand Canyon.
“Maar het zijn wel gieren”, zegt de vriend stellig. Hij heeft heel weinig met dieren. Alleen onherkenbaar op een bord geserveerd met gewokte groenten en kruidige aardappelpartjes en zijn interesse voor het dierenrijk is even aan de orde. Ik kan het maar moeilijk geloven. Gieren in Frankrijk? En dan ook nog van die hele grote. “Die zijn hier uitgezet”, weet hij bovendien te vertellen. “En ze worden bijgevoerd."
We zien een helikopter vliegen. Zal die net een karkas van een koe of hert hebben gedropt? Kan maar zo. Het is in ieder geval erg druk, daar aan de top. We zien dit alles vanuit de camper, kunnen nergens stoppen om langer te kijken en kunnen dus ook nergens foto’s maken. Jammer wel, want dat doe ik graag. Maar van de andere kant… de gieren vliegen zó hoog en zijn alleen per telescoop nog enigszins goed in beeld te krijgen. We rijden door en ik ben een bijzondere ervaring rijker.We stoppen daarna op enkele plekken, zien nog één verdwaalde gier (nóg verder weg), en vervolgen onze tocht door de laatste restjes van de Alpen.
De laatste stop (dat moet dan zo zijn), voordat we het ravijn verlaten en aankomen bij het stuwmeer Lac de Sainte-Croix, is bovenop één van de bergtoppen. We zitten nu echt behoorlijk hoog en de vergezichten zijn onbeschrijfelijk. Het is heel indrukwekkend om te zien hoe de rivier zich door de eeuwen heen een kronkelweg heeft gebaand door het rotsengeweld. Een vlinder – een koninginnenpage als ik me niet vergis – verleidt mijn aandacht. Mooi vlindertje. Die wil ik wel vastleggen. Leuk voor het fotoboek dat ik in mijn hoofd al aan het maken ben.
Hij (= ook zij) is in zijn eentje, fladdert veel en iedere keer wanneer ‘ie toch stilzit en ik van dichtbij wil fotograferen, vliegt ‘ie weg. Dan maar een fladderende vlinder proberen te schieten. Niet makkelijk, maar het resultaat kan erg mooi zijn. De vlinder vliegt langs de bosjes, fladdert richting het hek. De eerste meter achter dat hek ligt bijna een kilometer lager. Laatste kans. De vlinder dwarrelt, dreigt buiten bereik te raken, wijkt nog uit naar boven voor mijn laatste kans, maar de aandacht wordt verlegd. Op datzelfde moment doemt er vanachter de bergen een gigantische gier op.
Bijna drie meter breed laat de enorme aaseter zich meevoeren op de warme luchten en zweeft zo vlak boven onze hoofden langs. Klik, klik, klik… Ongekend, ongeëvenaard en ongelofelijk! Ik kan de geschreeuwde ‘wooooooooow’ niet onderdrukken en ook die paar andere mensen naast ons zijn net als wij sterk onder de indruk. We worden zelfs nog getrakteerd op een tweede vale gier, zoals de soort heet. Kale kop, mooi verenpatroon en een spanwijdte van maximaal 2,80 meter. Echt prachtige vogels!
De bergen zijn machtig, de rivier is sterk, maar wanneer zo’n grote roofvogel vlak over je hoofd scheert, voel je je als mens pas echt nietig.