Een van mijn beste vakantieherinneringen ligt op het Griekse eiland Zakynthos, en dan wel in de badplaats Agios Sostis, ten zuiden van het eiland. Zakynthos ligt ten westen van het Griekse vaste land en pal onder het eveneens schitterende eiland Kefalonia. Zakynthos is om twee dingen bekend: het compleet verroeste scheepswrak op Navagio Beach en de bedreigde Caretta Caretta.
Caretta Caretta is de Latijnse benaming voor de onechte karetschildpad, die veelal voorkomt op het Griekse eiland en in de Middellandse Zee rondom. In Laganas, de relatief grote badplaats in het zuiden van het eiland, bevindt zich voor de onechte karetschildpad een opvangcentrum. Een soort Pieterburen voor zeeschildpadden.
Seaview
In 2012 bezochten mijn vriendin en ik Zakynthos. Ik had nog nooit van die naam gehoord, maar we werden getipt om dit prachtige eiland toch eens te bezoeken. We verbleven zoals gezegd in Agios Sostis en hadden ‘a room with seaview’. En wat voor view… Ons appartement lag op twintig meter van de zee. Als we de gordijnen ’s ochtends opensloegen zagen we zee zover het oog reiken kan. De helderblauwe zee, de opkomende zon, het zachte briesje dat net voor genoeg verkoeling zorgde… Zelfs het ontbijt op ons balkon was romantisch.
Vanaf het balkon was het niet alleen de blauwe zee die we zagen. We keken ook tegen een eiland aan in de vorm van, hoe kan het ook anders, een schildpad. Het eiland heet officieel Marathonissi, maar is door locals omgedoopt tot Turtle Island. Dat is natuurlijk omdat het eiland op een schildpad lijkt. Dacht ik.
Turtle Island
Halverwege de vakantie huurden we een motorbootje en voeren naar Turtle Island. We waren toch wel benieuwd geworden naar het eiland waar we iedere dag tegenaan keken. We gooiden het anker uit daar waar de andere bootjes dobberden en baanden ons een weg door al het zee-egelgeweld om het eiland te bereiken.
Vanuit het water zagen we mensen in drie kringen staan, allemaal kijkend naar het zand. Nieuwsgierig snelden we ons, samen met een snorkelsetje en een fotocamera (die niet waterbestendig is) naar de menigte om te kijken wat er zo bijzonder was. Onze monden vielen open, want een zeeschildpad zien tijdens je vakantie is al bijzonder, maar getuige zijn van drie baby-schildpadjes kruipend richting zee is dat al helemaal. Toen begreep ik de naam Turtle Island pas echt.
1 op de 1000
Twee van de drie kropen beetje bij beetje, stukje voor stukje, verder richting zee. De derde verroerde zich niet waarna één van onze gelijkgestemden dacht het schildpadje te moeten helpen en tilde het kwetsbare diertje op. Gelukkig was er ook een werknemer van National Marine Park, zoals hun Pieterburen eigenlijk heet, aanwezig en ze corrigeerde de man met een boel onverstaanbaar kabaal.
Het trieste nieuws is, zo hoorden wij daar, dat één op de duizend baby-schildpadjes het haalt om volwassen te worden. Eén op de duizend! Een Caretta Caretta legt ongeveer honderd eieren. Krijg je honderd kinderen, bestaat er nog een grote kans dat geen van allen het overleeft. Het is voor het voortbestaan van deze schildpad dus een goede zaak dat er instanties zijn zoals het National Marine Park.
Zwemmende schildpadjes
Ondertussen was het schildpadje waar wij bij stonden te kijken, aangekomen bij zee. Vertederend om te zien hoe dat kleintje voor het eerst in zijn leven te maken kreeg met de zee, die op deze plek nog tamelijk rustig was. Ondanks dat de golfjes hoger waren dan het schildpadje zelf zette hij zijn koers onverminderd door. Voor mij het moment om de duikbril op zetten, de fotocamera aan mijn vriendin te geven en de zee in te duiken.
Zwemmen met baby-schildpadjes… Dat is wel heel bijzonder. Het ontroerde me om te zien hoe dat mini-schildpadje zijn best deed om zijn weg te vinden en alle moeite van de wereld had om naar zuurstof te happen. Het diertje helpen zat er niet bij. Voor je het weet zou ook ik uitgekafferd worden door die schildpadmevrouw. Ik heb nog een tijdje met het schildpadje gezwommen en zag hoe hij op een gegeven moment langzaamaan verdween in het immense wateroppervlak.
Terug aan land stond mijn vriendin mij op te wachten. Ik vroeg haar of ze genoeg foto’s had gemaakt en stelde voor om weer terug te gaan naar ons bootje. Mijn vriendin vroeg me enthousiast hoe ik het vond om met dat schildpadje te zwemmen. Terwijl ik uitgebreid antwoordde, kreeg ik een gevoel van spijt. Spijt dat ik als egoïst de zee indook en haar achterliet met nota bene míjn camera. Spijt dat ik haar deze unieke kans heb ontnomen en alleen maar aan mezelf dacht.
Toch vond ik dit niet het moment om het daar nu over te hebben. In mijn hoofd heerste euforie en het nare gevoel van spijt was alweer geweken. Ik was blij en iedereen mocht het weten. Eenmaal in de boot riep ik als volleerd avonturier: “Licht het anker!” Mijn vriendin keek me aan, wierp vervolgens een blik in zee en zei: “Ja, hij ligt”.
De terugweg heb ik niets meer gezegd.
Seaview
In 2012 bezochten mijn vriendin en ik Zakynthos. Ik had nog nooit van die naam gehoord, maar we werden getipt om dit prachtige eiland toch eens te bezoeken. We verbleven zoals gezegd in Agios Sostis en hadden ‘a room with seaview’. En wat voor view… Ons appartement lag op twintig meter van de zee. Als we de gordijnen ’s ochtends opensloegen zagen we zee zover het oog reiken kan. De helderblauwe zee, de opkomende zon, het zachte briesje dat net voor genoeg verkoeling zorgde… Zelfs het ontbijt op ons balkon was romantisch.
Vanaf het balkon was het niet alleen de blauwe zee die we zagen. We keken ook tegen een eiland aan in de vorm van, hoe kan het ook anders, een schildpad. Het eiland heet officieel Marathonissi, maar is door locals omgedoopt tot Turtle Island. Dat is natuurlijk omdat het eiland op een schildpad lijkt. Dacht ik.
Turtle Island
Halverwege de vakantie huurden we een motorbootje en voeren naar Turtle Island. We waren toch wel benieuwd geworden naar het eiland waar we iedere dag tegenaan keken. We gooiden het anker uit daar waar de andere bootjes dobberden en baanden ons een weg door al het zee-egelgeweld om het eiland te bereiken.
Vanuit het water zagen we mensen in drie kringen staan, allemaal kijkend naar het zand. Nieuwsgierig snelden we ons, samen met een snorkelsetje en een fotocamera (die niet waterbestendig is) naar de menigte om te kijken wat er zo bijzonder was. Onze monden vielen open, want een zeeschildpad zien tijdens je vakantie is al bijzonder, maar getuige zijn van drie baby-schildpadjes kruipend richting zee is dat al helemaal. Toen begreep ik de naam Turtle Island pas echt.
1 op de 1000
Twee van de drie kropen beetje bij beetje, stukje voor stukje, verder richting zee. De derde verroerde zich niet waarna één van onze gelijkgestemden dacht het schildpadje te moeten helpen en tilde het kwetsbare diertje op. Gelukkig was er ook een werknemer van National Marine Park, zoals hun Pieterburen eigenlijk heet, aanwezig en ze corrigeerde de man met een boel onverstaanbaar kabaal.
Het trieste nieuws is, zo hoorden wij daar, dat één op de duizend baby-schildpadjes het haalt om volwassen te worden. Eén op de duizend! Een Caretta Caretta legt ongeveer honderd eieren. Krijg je honderd kinderen, bestaat er nog een grote kans dat geen van allen het overleeft. Het is voor het voortbestaan van deze schildpad dus een goede zaak dat er instanties zijn zoals het National Marine Park.
Zwemmende schildpadjes
Ondertussen was het schildpadje waar wij bij stonden te kijken, aangekomen bij zee. Vertederend om te zien hoe dat kleintje voor het eerst in zijn leven te maken kreeg met de zee, die op deze plek nog tamelijk rustig was. Ondanks dat de golfjes hoger waren dan het schildpadje zelf zette hij zijn koers onverminderd door. Voor mij het moment om de duikbril op zetten, de fotocamera aan mijn vriendin te geven en de zee in te duiken.
Zwemmen met baby-schildpadjes… Dat is wel heel bijzonder. Het ontroerde me om te zien hoe dat mini-schildpadje zijn best deed om zijn weg te vinden en alle moeite van de wereld had om naar zuurstof te happen. Het diertje helpen zat er niet bij. Voor je het weet zou ook ik uitgekafferd worden door die schildpadmevrouw. Ik heb nog een tijdje met het schildpadje gezwommen en zag hoe hij op een gegeven moment langzaamaan verdween in het immense wateroppervlak.
Terug aan land stond mijn vriendin mij op te wachten. Ik vroeg haar of ze genoeg foto’s had gemaakt en stelde voor om weer terug te gaan naar ons bootje. Mijn vriendin vroeg me enthousiast hoe ik het vond om met dat schildpadje te zwemmen. Terwijl ik uitgebreid antwoordde, kreeg ik een gevoel van spijt. Spijt dat ik als egoïst de zee indook en haar achterliet met nota bene míjn camera. Spijt dat ik haar deze unieke kans heb ontnomen en alleen maar aan mezelf dacht.
Toch vond ik dit niet het moment om het daar nu over te hebben. In mijn hoofd heerste euforie en het nare gevoel van spijt was alweer geweken. Ik was blij en iedereen mocht het weten. Eenmaal in de boot riep ik als volleerd avonturier: “Licht het anker!” Mijn vriendin keek me aan, wierp vervolgens een blik in zee en zei: “Ja, hij ligt”.
De terugweg heb ik niets meer gezegd.