Aangekomen op Unguja, het grootste eiland van de archipel "Zanzibar" is het cultuur snuiven en chillen.
Zanzibar is onderdeel van de United Republic of Tanzania. Wel is Zanzibar altijd deels autonoom gebleven met zijn eigen regering en dat betekent dus nieuwe stempels in m’n paspoort! (Yeah..!) Dat is nog wel even zweten geblazen, met trillende handjes en al.
We komen aan met twaalf personen en een gids. Tezamen vullen we een formulier in om sneller geholpen te kunnen worden bij de douane. Iedereen krijgt redelijk snel zijn paspoort terug, en ik dus niet.. Dan komt er een strenge meneer in een autoritair uniform aanlopen. "Miss Duivenvoorden, can I talk to you..?" (En die achternaam is dus echt niet te verstaan uit de mond van een Afrikaan...)
Ongeveer halverwege de westkust van Unguja ligt het plaatsje Mji Wkongwe, oftewel: Stone Town. Stone Town is in 2000 opgenomen in de UNESCO lijst. In Stone Town zijn alle gebouwen gemaakt van steen (verrassing hè), vandaar de naam. 's Middags ga ik samen met een reisgenootje op pad door de smalle straatjes. Overal opdringerige Afrikanen die proberen souvenirs te slijten. Maar los van dit een ontzettend interessante mix in architectuur.
Niet echt hele mooie gebouwen, de meeste zijn wat vervallen, maar wel hele bijzondere voordeuren! Geheel uit hout gesneden met prachtige symbolen en versieringen. Ik zie Arabische, Indiase, westerse en natuurlijk Afrikaanse invloeden in architectuur. Winkeltjes worden afgewisseld met hotels, bars en woonhuizen.
De grootste inkomsten worden hier gehaald uit het toerisme en dat is te merken ook. Los van toeristische lokkertjes is er niet zo veel te beleven, tenzij je heel goed oplet. Overal zitten moskeeën verstopt in normale panden. Houten deuren met islamitische symboliek, gemixt met veel sierlijkere Indiase symboliek. Een oud fort, een voormalige slavenmarkt en Forodhani Gardens.
Nungwi is een plaatsje in het noorden. Hier kunnen we veilig in bikini rondlopen, en hoeven we niet zo veel rekening te houden met het moslim geloof. Ik boek een snorkel-tripje, maar helaas valt dit zwaar tegen. We worden op een niet heel interessante plek uit de boot gezet, en zien alleen een paar visjes die worden gelokt met aas.
Als klap op de vuurpijl komt een flinke zwerm mini kwalletjes ons plagen met jeukende rooie jeuk overal.. Niet echt een succes dus. Wel horen we van andere toeristen dat er hele mooie andere plekken zijn, maar helaas hebben wij dus een verkeerde trip geboekt.
We komen aan met twaalf personen en een gids. Tezamen vullen we een formulier in om sneller geholpen te kunnen worden bij de douane. Iedereen krijgt redelijk snel zijn paspoort terug, en ik dus niet.. Dan komt er een strenge meneer in een autoritair uniform aanlopen. "Miss Duivenvoorden, can I talk to you..?" (En die achternaam is dus echt niet te verstaan uit de mond van een Afrikaan...)
Toen ik erachter kwam dat hij het over mij had moest ik meekomen naar het kantoortje. Allemaal vragen over mijn paspoort, het is maar goed dat ik inmiddels alle info die erin staat uit m'n hoofd ken...Trillende handjes, en dan ineens vanuit het niets krijg ik een stempel en is m'n paspoort weer van mij. Wat blijkt nou, er waren dertien paspoorten ingeleverd, maar op de lijst was het aantal van twaalf ingevuld. Onze gids was vergeten zichzelf mee te tellen. Niets aan het handje dus, het was gewoon toeval dat ze mijn paspoort er tussenuit hadden gevist.
Ongeveer halverwege de westkust van Unguja ligt het plaatsje Mji Wkongwe, oftewel: Stone Town. Stone Town is in 2000 opgenomen in de UNESCO lijst. In Stone Town zijn alle gebouwen gemaakt van steen (verrassing hè), vandaar de naam. 's Middags ga ik samen met een reisgenootje op pad door de smalle straatjes. Overal opdringerige Afrikanen die proberen souvenirs te slijten. Maar los van dit een ontzettend interessante mix in architectuur.Niet echt hele mooie gebouwen, de meeste zijn wat vervallen, maar wel hele bijzondere voordeuren! Geheel uit hout gesneden met prachtige symbolen en versieringen. Ik zie Arabische, Indiase, westerse en natuurlijk Afrikaanse invloeden in architectuur. Winkeltjes worden afgewisseld met hotels, bars en woonhuizen.
De grootste inkomsten worden hier gehaald uit het toerisme en dat is te merken ook. Los van toeristische lokkertjes is er niet zo veel te beleven, tenzij je heel goed oplet. Overal zitten moskeeën verstopt in normale panden. Houten deuren met islamitische symboliek, gemixt met veel sierlijkere Indiase symboliek. Een oud fort, een voormalige slavenmarkt en Forodhani Gardens.
Forodhani Gardens klinkt heel tof, maar is eigenlijk gewoon een pleinachtig parkje aan de kustlijn waar lekkere dingen te krijgen zijn bij de avondmarkt.Toch echt de lokale lekkernijen maar even proberen. Niet echt bijzonder, veelal BBQ vlees en vis, maar wel lekker. En keurig vers bereid, of m'n maag is inmiddels al heel wat gewend: dat kan ook. In ieder geval goed gegeten en geen klachten in de buik of omstreken.
Nungwi is een plaatsje in het noorden. Hier kunnen we veilig in bikini rondlopen, en hoeven we niet zo veel rekening te houden met het moslim geloof. Ik boek een snorkel-tripje, maar helaas valt dit zwaar tegen. We worden op een niet heel interessante plek uit de boot gezet, en zien alleen een paar visjes die worden gelokt met aas.
Als klap op de vuurpijl komt een flinke zwerm mini kwalletjes ons plagen met jeukende rooie jeuk overal.. Niet echt een succes dus. Wel horen we van andere toeristen dat er hele mooie andere plekken zijn, maar helaas hebben wij dus een verkeerde trip geboekt.