Na een drukke werkweek in Manila, wil ik er samen met mijn Nederlandse collega's tussenuit. Bij het reisbureau dat naast ons werk ligt (strategische ligging 
, boeken we een trip naar het Filipijnse eiland Bohol.
Al een week zijn we aan het werk in Manila. Dit is onze allereerste vrije weekend op de Filipijnen. "Doe geen ingewikkelde dingen en rust goed uit, kom eerst maar even bij van alle eerste indrukken," wordt ons geadviseerd door de projectleider. Ze heeft gelijk, maar we hebben er allemaal geen zin in om de hele tijd rond te hangen bij ons hotel. We volgen daarom het advies op van het reisbureau en boeken een weekendje Bohol.
Echt uitslapen is er niet bij. Aangezien we telkens tot 23.00 moeten werken, liggen we op vrijdag ver na middernacht in bed. De wekker gaat daarna om 3:50, omdat we een vliegtuig moeten halen. Het plan is om op maandagochtend terug te vliegen naar Manila, zodat we diezelfde middag weer fris en fruitig aan het werk kunnen gaan... Heerlijk rustig aan dus.
Bohol heeft alles te bieden voor de vermoeide vakantieganger. Het leven is rustig en de mensen passen zich aan bij het getij. 's Avonds is het eb en staat het hele strand vol met gezellige restaurantjes. Ook is er een podium gebouwd, waar de 'artiesten' knettervals aan het zingen zijn. Als het weer vloed wordt, worden de restaurantjes snel weer opgeruimd. Als je in de zee loopt, voelt dat als een bad. Heerlijk warm water in allerlei kleuren. Ook de vissen die gevangen worden, hebben alle kleuren van de regenboog.
Op zondag besluiten we om het eiland wat beter te bekijken. We worden door een chauffeur naar de tarsiers (de beroemde spookdiertjes) gebracht. We maken vele foto's en kopen souvenirs. We beginnen ons steeds meer als toeristen te gedragen in plaats van collega's die toevallig in de Filipijnen moesten zijn...
We bezoeken het monument vlak bij de plaats Tagbilaran, waar de Filipino's een verbond sloten met de Spanjaarden. Ze dronken elkaars bloed uit een beker... Bizar idee, zeker omdat het standbeeld er best gezellig uitziet. Het zal in die tijd er minder gemoedelijk aan toe zijn gegaan, vrees ik.
We bezoeken de Loboc rivier en besluiten om daar een enge, houten brug te trotseren. Dat schijnt zo te horen als je toerist bent. Ik bewonder de natuur en bedenk dat ik niet naar beneden moet kijken. Te laat. Brr. Onder mij zie ik kinderen zwemmen in de rivier. De brug kraakt en wiebelt als ik verder loop, het is echt hoog. Je kunt er zo vanaf donderen. Met bibberende knietjes bereik ik de overkant. Daar vind ik een toeristenfuik met allemaal verkopers. Ik wijs alle koopwaar zo vriendelijk mogelijk af. En dan weer terug over de wiebelbrug... Brr.
We gaan lunchen op een varende boot (Floating Restaurant) op de Loboc rivier. Daar is een lopend buffet. Wij hebben trek, de rest van de passagiers blijkbaar ook. Als gieren vallen zij aan op het buffet, dat binnen een kwartier helemaal leeggevreten is.
Een bedrijfskantine is er niks bij, stress! Gelukkig weten wij tussendoor nog wat fruit te bemachtigen en wordt het eten toch nog aangevuld. Ik bestel een verse kokosnoot, erg lekker.
Halverwege houdt de boot stil. We krijgen een voorstelling voorgeschoteld van dansende kinderen die geld aan het inzamelen zijn voor het goede doel. Ontzettend knap en gedisciplineerd wat ze aan het doen zijn. Er wordt gezongen, muziek gemaakt en al die tijd wordt er ook nog een informatiebord in de lucht gehouden. 
Dat alles wordt gedaan met een Aziatische glimlach. Dat klinkt dus zo...
Toch benauwt het mij ook: sommige kinderen dansen tussen allemaal bewegende stokken. Een foutje in de timing en ze breken hun enkels...
Gelukkig gaat alles goed en rustig varen we weer verder. Achteraf gezien, bedenk ik dat ik qua kledingstijl best wel had kunnen meedoen aan deze act.
Bij een waterval keert de boot en daarna gaan we in sneltreinvaart terug. Ook langs de kinderen waar we eerder stil stonden. Ik zie hen oefenen, want er komt snel een nieuwe groep toeristen langs. Dat roept vragen bij mij op: is het verantwoord wat deze kinderen doen? Treedt iedereen hier vrijwillig op? Komt het ingezamelde geld goed terecht? Lastig om op deze vragen de juiste antwoorden te krijgen.
De volgende dag vliegen we weer terug naar hoofdstad Manila. Diezelfde middag vragen mijn Filipijnse collega's mij de hemd van het lijf over alle werkprocessen die ik hen moet aanleren (van tevoren werd mij verteld dat Filipijnse mensen verlegen zijn, daar merk ik helemaal niks van). Ondertussen zit mijn eigen hoofd vol vragen over de Filipijnse cultuur.
Door alle indrukken van het afgelopen weekend voel ik mij niet bepaald uitgerust, misschien moet ik het de zaterdag daarop maar wat kalmer aan doen... Wel zo verstandig. De werkweek gaat voorbij. Het weekend daarna zet ik opnieuw de wekker op een bizar vroeg tijdstip. We gaan naar Cebu. Uitrusten komt later wel.
Echt uitslapen is er niet bij. Aangezien we telkens tot 23.00 moeten werken, liggen we op vrijdag ver na middernacht in bed. De wekker gaat daarna om 3:50, omdat we een vliegtuig moeten halen. Het plan is om op maandagochtend terug te vliegen naar Manila, zodat we diezelfde middag weer fris en fruitig aan het werk kunnen gaan... Heerlijk rustig aan dus.
Bohol heeft alles te bieden voor de vermoeide vakantieganger. Het leven is rustig en de mensen passen zich aan bij het getij. 's Avonds is het eb en staat het hele strand vol met gezellige restaurantjes. Ook is er een podium gebouwd, waar de 'artiesten' knettervals aan het zingen zijn. Als het weer vloed wordt, worden de restaurantjes snel weer opgeruimd. Als je in de zee loopt, voelt dat als een bad. Heerlijk warm water in allerlei kleuren. Ook de vissen die gevangen worden, hebben alle kleuren van de regenboog.
Op zondag besluiten we om het eiland wat beter te bekijken. We worden door een chauffeur naar de tarsiers (de beroemde spookdiertjes) gebracht. We maken vele foto's en kopen souvenirs. We beginnen ons steeds meer als toeristen te gedragen in plaats van collega's die toevallig in de Filipijnen moesten zijn...
We bezoeken het monument vlak bij de plaats Tagbilaran, waar de Filipino's een verbond sloten met de Spanjaarden. Ze dronken elkaars bloed uit een beker... Bizar idee, zeker omdat het standbeeld er best gezellig uitziet. Het zal in die tijd er minder gemoedelijk aan toe zijn gegaan, vrees ik.
We bezoeken de Loboc rivier en besluiten om daar een enge, houten brug te trotseren. Dat schijnt zo te horen als je toerist bent. Ik bewonder de natuur en bedenk dat ik niet naar beneden moet kijken. Te laat. Brr. Onder mij zie ik kinderen zwemmen in de rivier. De brug kraakt en wiebelt als ik verder loop, het is echt hoog. Je kunt er zo vanaf donderen. Met bibberende knietjes bereik ik de overkant. Daar vind ik een toeristenfuik met allemaal verkopers. Ik wijs alle koopwaar zo vriendelijk mogelijk af. En dan weer terug over de wiebelbrug... Brr.
We gaan lunchen op een varende boot (Floating Restaurant) op de Loboc rivier. Daar is een lopend buffet. Wij hebben trek, de rest van de passagiers blijkbaar ook. Als gieren vallen zij aan op het buffet, dat binnen een kwartier helemaal leeggevreten is.
Een bedrijfskantine is er niks bij, stress! Gelukkig weten wij tussendoor nog wat fruit te bemachtigen en wordt het eten toch nog aangevuld. Ik bestel een verse kokosnoot, erg lekker.
Halverwege houdt de boot stil. We krijgen een voorstelling voorgeschoteld van dansende kinderen die geld aan het inzamelen zijn voor het goede doel. Ontzettend knap en gedisciplineerd wat ze aan het doen zijn. Er wordt gezongen, muziek gemaakt en al die tijd wordt er ook nog een informatiebord in de lucht gehouden. Dat alles wordt gedaan met een Aziatische glimlach. Dat klinkt dus zo...
Toch benauwt het mij ook: sommige kinderen dansen tussen allemaal bewegende stokken. Een foutje in de timing en ze breken hun enkels...
Gelukkig gaat alles goed en rustig varen we weer verder. Achteraf gezien, bedenk ik dat ik qua kledingstijl best wel had kunnen meedoen aan deze act.
Bij een waterval keert de boot en daarna gaan we in sneltreinvaart terug. Ook langs de kinderen waar we eerder stil stonden. Ik zie hen oefenen, want er komt snel een nieuwe groep toeristen langs. Dat roept vragen bij mij op: is het verantwoord wat deze kinderen doen? Treedt iedereen hier vrijwillig op? Komt het ingezamelde geld goed terecht? Lastig om op deze vragen de juiste antwoorden te krijgen.
De volgende dag vliegen we weer terug naar hoofdstad Manila. Diezelfde middag vragen mijn Filipijnse collega's mij de hemd van het lijf over alle werkprocessen die ik hen moet aanleren (van tevoren werd mij verteld dat Filipijnse mensen verlegen zijn, daar merk ik helemaal niks van
). Ondertussen zit mijn eigen hoofd vol vragen over de Filipijnse cultuur.
Door alle indrukken van het afgelopen weekend voel ik mij niet bepaald uitgerust, misschien moet ik het de zaterdag daarop maar wat kalmer aan doen... Wel zo verstandig. De werkweek gaat voorbij. Het weekend daarna zet ik opnieuw de wekker op een bizar vroeg tijdstip. We gaan naar Cebu. Uitrusten komt later wel.
