Balut eten: bizar en bah

Op veilige afstand kijk ik naar de eieren; naar de balut die ik zou moeten eten. Aan de buitenkant ontdek ik niks bijzonders; gewoon een gekookt eendenei. Bovenin dat ei blijkt vloeistof te zitten. "Het is te doen hoor, het is net kippensoep," roept de meest dappere van mijn groepje. Zij heeft een stukje van het ei opengebroken en drinkt zonder blikken of blozen de inhoud op: "Het smaakt ook als soep!"


Als ze het ei verder openbreekt, doe ik een pas naar achteren, want nu komt het meest spannende deel. Het ei is namelijk nog lang niet leeg. Er moet namelijk ook nog een eenden-embryo worden verorberd. Met pootjes, snaveltje en al. De inhoud van het ei ziet er onwerkelijk uit: een dooier met daarin een opgevouwen, grijzig, verschrompeld en onaf kuiken. De dappere collega weet het allemaal weg te werken, hoe doet ze dat toch?

Kauwen op snaveltjes

Terwijl de andere Nederlanders voorzichtig aan hun allereerste balut beginnen, maak ik foto's van dit spektakel die achteraf allemaal mislukken. Ik krijg een weeïg gevoel in mijn maag en hoop maar dat het niet teveel opvalt dat ik mijn balut oversla. "Ik voel me een beetje misselijk," zegt de ene collega terwijl ze haar allervieste gezicht trekt. "Volgens mij heb ik op een snaveltje gekauwd," zegt de ander.



Ik voel me hypocriet. In de eerste plaats om mijn Nederlandse collega's. Iedereen eet balut, weliswaar met veel minder enthousiasme dan de dappere collega, maar toch. Voor mijn Filipijnse collega's ben ik hypocriet, omdat ik hen Nederlandse dropjes liet eten die zij -achteraf gezien- ontzettend smerig vonden. Toch hebben ze gedaan alsof ze niet hoefden te kokhalzen, respect daarvoor. Ik voel me ook hypocriet om het feit dat ik walg van de gedachte om een embryo te eten. Als ik daar over nadenk, vind ik dat best vreemd voor een niet-vegetariër. Als ik vlees consumeer, heeft het dier wat ik opeet meer geleden dan dit eenden-embryo.


Over eten doe ik niet gauw moeilijk en gekke dingen (zoals gefrituurde sprinkhaan) heb ik weleens uitgeprobeerd. Maar dit gekke ei... Ik kan het niet opbrengen om dat als eten te zien. Mijn collega's hebben inmiddels hun balut al op en de dappere collega heeft zelfs een tweede balut achter de kiezen. Mijn Filipijnse collega's beginnen te joelen: "Ingrid, Ingrid, Ingrid!" Ik wacht een paar seconden, haal diep adem en bedenk dat het stoer is om 'Nee' te zeggen tegen groepsdruk. Dat doe ik dan ook. De resterende eieren worden verdeeld over de Filipijnse collega's en met smaak opgegeten. Ik ben blij met mijn assertiviteit. Ik ben een assertieve hypocriet in Manila.