Er zijn mensen die alleen maar even naar de zon hoeven te staren om bruin te worden. Dat is eigenlijk wel handig als je in Nederland woont waar de zomer gemiddeld twee dagen duurt. Maar je hebt ook mensen zoals ik en dan wordt het lastig...
Het valt mij op dat sommige mensen er echt een sport van maken om lekker snel bruin te worden als ze op reis zijn naar een zonnig land. Ze zijn gewoon onherkenbaar als ze weer op Schiphol staan; hun huid is in korte tijd verkleurd van melkwit naar nutella-bruin of kreeftrood. Dat geldt echter niet voor mij.
Ik smeer altijd keurig met factor dertig en verkleur praktisch niet. Zelfs niet echt na zeven weken Azië
Wat ik dan wel heb, is dat ik niet overal bij kan komen als ik mij insmeer. Op die plekken verbrand je nogal hard wanneer je dicht bij de evenaar bent. Als ik terug kom, word ik door afhalers steevast begroet met de woorden: ‘Je bent niet bruin geworden zeg!’, gevolgd door een enthousiaste klap op mijn verbrande rug. Au.
Hier in Nederland is het gangbaar om snel bruin te worden. Ondanks dat teveel zon niet zo gezond is, zie je er op die manier in ieder geval fit uit. In de Filipijnen denken de mensen daar helemaal anders over. In de hoofdstad Manila is het helemaal niet warm: de winkelcentra zijn voorzien van aircondioning die standaard is ingesteld op standje vrieskist. Tenzij de stroom uitvalt, wat weleens voorkomt... Hoe dan ook, het is onmogelijk om in Manila een beetje bij te kleuren. Een beetje bijbruinen, daar doen de Filipino's niet aan. Sterker nog: dat blijkt niet eens de bedoeling.
Plotseling sta ik stil bij een poster in de Filipijnse supermarkt...
Ik heb er al een paar keren voorbij gelopen met mijn winkelmandje en ik zie het nu pas: het gezicht van de vrouw op de poster. Ze staart mij aan met haar enorme, gephotoshopte ogen. Haar huid is onnatuurlijk wit. Met haar hand houdt ze een potje crème omhoog. Daarbij staat een wervende tekst: ‘Maak uw huid lichter en mooier.’
Ik ben er beduusd van. Ik dacht Azië steeds beter te begrijpen, maar dit is toch een behoorlijke cultuurshock voor me. Tegelijkertijd bedenk ik dat ik mijn Nederlandse cultuur ook niet meer snap. Als je aan de ene kant van de wereld woont is het de bedoeling om het lichaam bruin-bruiner-bruinst te bakken en hoor je er niet bij als je wit blijft. Dat is nogal wat.
Nu ik mij aan de andere kant van de wereld bevind, is het juist de bedoeling om de huid zo wit mogelijk te houden of juist bleker te maken. Het zorgelijke vind ik dat daarbij chemische witmaaksmeersels worden gebruikt.
Kortom: waar je ook bent, overal zijn er mensen die de kleur van hun huid willen veranderen. Dat daarbij gezondheidsrisico's worden genomen, is bijzaak. Is het eigenlijk niet belangrijker om gewoon tevreden te zijn met hoe je eruit ziet? En dat schoonheid nooit afhankelijk is van huidskleur? Kan de mensheid niet gewoon stoppen met het denken in zwart-wit?
