Met de trein naar Trento

Met de trein naar Trento

Keuzestress... We staan op het punt Verona te verlaten, maar hebben geen idee waar we naartoe moeten. Ik pak het kaartje erbij van de Italiaanse spoorwegen en zie in het noorden de plaats Trento staan; een treinreis van nog geen anderhalf uur vanaf Verona.

René zoekt het op; er zijn bergen daar, dus leuk. Via Airbnb is er ook nog accommodatie beschikbaar. Snel geregeld. We hebben alleen nog geen idee wat er allemaal te beleven is.



Met de trein naar Trento dus. De reis ernaartoe is een toeristische attractie op zich: dwars door de bergen. Wat een uitzicht... De trein is nogal rustig; een goede plek om tot rust te komen. Ook in Trento zelf lopen weinig toeristen rond. Het schijnt dat deze pas in de zomer komen. We moeten een stuk met de bus; naar een halte die bij een kerk staat. Vanaf daar hebben we een getekend kaartje met de juiste looproute naar de accommodatie.

Voor de zekerheid vraagt René aan de buschauffeur of hij bij de kerk stopt; hij antwoordt dat hij dat niet precies weet... 😳 We ontdekken dat dit toch de juiste bus moet zijn en stappen uit bij de kerk. Als de bus is weggereden, komen we erachter dat dit de verkeerde kerk is... De omgeving van Trento blijkt vol kerken te staan en we moeten eigenlijk drie kilometer verderop zijn.

Moraal van het verhaal: navigeer nooit op kerken in Italië, anders kom je geheid op de verkeerde plaats uit...



We vragen de weg bij een winkeltje, iedereen begint zich ermee te bemoeien. De eigenaar loopt naar de winkel ernaast; vervolgens is ook dat pand in rep en roer. Uiteindelijk worden wij in vriendelijk halfbakken Duits de verkeerde kant uit gestuurd... Even later weten we gelukkig zelf de juiste weg te vinden en we krijgen daarbij wat hulp van een jongen die in de buurt van onze accommodatie woont. Terwijl hij ons rustig uitleg geeft, probeert een vrouw hem ervan te overtuigen dat we toch ergens anders moeten zijn. Ze gaat helemaal op in haar eigen ongelijk; nogal apart... Gelukkig zijn we op de juiste weg.

Bij ons verblijf worden wij verwelkomd door de vader van het gezin: een oudere man die ontzettend schattig in het Engels zegt dat hij geen Engels spreekt. Ondanks de taalbarrière voelen we ons meteen thuis. We slapen op een prachtige zolderkamer met dakterras én uitzicht op de bergen!



De volgende dag dalen we af naar het centrum van Trento. Daar kun je met de kabelbaan naar een veel hoger uitzichtspunt. Helaas: deze is dicht in verband met onderhoudswerkzaamheden. We besluiten om naar het Science Museum te gaan en Trento verder te bekijken. Trento heeft een gemoedelijke sfeer, dat verrast mij. Ook valt mij op dat er geen enkele keer Nederlands is gesproken door de mensen om ons heen. Dat maakt dit stadje helemaal uniek.

We struinen rond, nemen een aperitiefje op het terras en dan de bus terug naar ons verblijf. Daar spreken we de vader van het gezin weer. Hij doet zo zijn best om ons verhaal aan te horen en alles te begrijpen dat hij bijna zijn eten laat aanbranden dat op het fornuis staat te pruttelen.


Later krijgen we koffie (met vele koekjes) van de moeder; een hartelijke vrouw. Ze geeft aan dat zij geen Engels spreekt, maar stiekem spreekt zij dat veel beter dan wij Italiaans. Haar zoon zit er even bij om te tolken. We komen erachter dat muziek een belangrijke rol speelt in het gezin. Vader speelde in het philharmonisch orkest. Verder is het hele gezin betrokken bij het 'Airbnb-gebeuren'. Ze hebben er zelf ooit gebruik van gemaakt en willen nu gasten het gevoel geven dat ze welkom zijn.

Tegenwoordig zijn er veel negatieve berichten over Airbnb; sommige mensen maken misbruik van het systeem. Hier in Trento, aan de keukentafel bij vriendelijke Italianen, bedenk ik dat dit de beste vorm is van Airbnb. Een gastvrije familie die er alles aan doet om mensen een goed verblijf te bieden. Ik vind dat een mooie gedachte. Als René en ik alleen met de moeder aan tafel zitten en niemand erbij is om te tolken, verbaas ik mij erover dat je elkaar toch kunt begrijpen. Ondanks dat je elkaars taal niet spreekt.

Het blijft nog een tijd gezellig. We laten foto's zien van Groningen, Rotterdam en Indonesië. Als de moeder erachter komt dat ik foto's van de bergen heb gemaakt vanaf hun dakterras, schiet ze in de lach. Tenslotte schenkt zij een Limoncello in en proosten we op "Olanda & Italy". Life is good.

0 reacties bij dit reisverhaal

Plaats als eerste een reactie

REISROUTE