In Milaan, bij een cafeetje met brak internet, hadden we onze overnachtingen geregeld voor Verona: snel, snel, snel voordat de wifi op is. De aankomst in Verona bij het hotel verloopt hierdoor nogal avontuurlijk: een hotelgast checkt ons in en de eigenaresse krijgen we pas op de laatste ochtend bij het uitchecken te zien. Ze reageert temperamentvol naar de hotelgast die nog halfslaperig in haar pyjama staat, omdat zij tijdens het inchecken niet naar onze gegevens heeft gevraagd.
De eigenaresse ontdooit als ze ontdekt dat René onze koffiekopjes afwast. Blijkbaar is het niet gebruikelijk dat een man huishoudelijke taken verricht, maar de eigenaresse houdt er enigszins een dubbele moraal op na. Terwijl ze telkens tegen René roept dat hij toch echt-echt-echt-echt moet stoppen met afwassen, steekt ze achter zijn rug haar duim omhoog, als teken dat ik hem moet houden.
Ook in Verona zelf, moeten we een beetje inburgeren. De eerste indruk is fijn: zonnetje boven ons, prachtige pleinen en een zelfs een foodfestival om de hoek. We ontdekken een pizzeria waar alleen Italianen komen. Er staat een enorme rij voor de deur, dat moet dus wel goed zijn. En goed was het. :-) We moeten alleen nog bedenken hoe we het brengen als we toevallig allebei hetzelfde drankje willen. We krijgen er dan eentje. Hoe hard we ook 'due' roepen.
Verona schijnt de inspiratiebron te zijn van Shakespeare's Romeo & Julia. Het stadje zit dan ook vol herkenningspunten, zoals de graftombe van Julia en natuurlijk hét balkon waarop Julia op haar geliefde Romeo wachtte. Hartstikke romantisch dus. Ware het niet dat het nu stikvol staat met toeristen die selfies maken en viezige mannen die niet kunnen wachten om de rechterborst van Julia (haar standbeeld) te betasten. Arme Julia...
We belanden via Airbnb op een kamer aan de andere kant van de stad; bij een vriendelijke dame in huis. Verder weten wij niet veel van haar, behalve dat ze zorgzaam is en een berenpak bezit. Bijzonder. We dwalen nog eens door Verona; dwalen door de grootse Arena waar prachtige voorstellingen worden gegeven, ergeren we ons aan de slechte muziek náást de Arena, ontdekken we oude stadsdelen en lopen wij over prachtige bruggen.
Als laatste bezoeken we het radiomuseum. Daar zien we talloze objecten in een vitrine staan en lezen enthousiast de bijbehorende informatie. Een suppoost legt ons uit dat dit niet de bedoeling is: "het museum is nog niet begonnen is dat alles begint verderop." Huh? We kijken op dat moment naar zeldzame vooroorloge radio's aan en naar opstellingen uit het Titanic-tijdperk. Wat is daar niet-museumachtig aan?
Verona is ontzettend mooi, alleen de mensen die daar wonen begrijpen wij niet altijd. We komen graag een keer terug om de inburgeringscursus af te ronden.
