Eerste indruk van Lovina: een stuk groter en bruisender dan Pemuteran. Er is een enorm lang strand waarover we gisteren een lange wandeling hebben gemaakt. Genoeg leuke strandtenten voor een gezonde lunch of wat te drinken. Gisteren hebben we ook de excursie van vandaag geboekt: dolfijnen spotten.
Om zes uur – aaargh, zes uur – staan we op het strand. Samen met een oudere man worden we door ‘onze’ vissermeneer naar zijn smalle boot geleid. Zo’n typische boot die je hier veel ziet: met twee drijvers en in de boot zelf ruimte voor zo’n vier mensen die achter elkaar plaats moeten nemen. We zijn niet de enige boot die nu vertrekt. Om ons heen zien we tientallen anderen. Hmmm. Zijn we in een tourist trap gestapt?
In een colonne varen we de zee op. Ieder bootje zoekt naarstig naar een teken van de dolfijnen die hier met honderden voor de kust zwemmen.
En dan is het raak: een bootje voor ons schiet opeens volle kracht vooruit.Hup, wij erachteraan. En ja hoor. We zien ze. Een grote groep dolfijnen waarvan de rugvinnen sierlijk door het water klieven. Ronde ruggen die die typische zwembeweging maken. Ik ben er stil van. Het is zo ontzettend mooi om ze in het wild te zien. Ik doe twee pogingen voor een foto, maar neem me dan voor om het daarbij te laten en gewoon te blijven kijken. Herinneringen heb je voor altijd, toch?
Het is een komen en gaan van bootjes. Wanneer de dolfijnen er genoeg van hebben, duiken ze allemaal onder water en zien we ze niet meer. We varen naar een volgende spot. Ook hier zien we dolfijnen.
Zo’n twee uur later lopen we het strand weer op. Het was een prachtige ervaring, al twijfel ik wel een beetje over de manier waarop er en masse met lawaaierige motorbootjes om hen heen gevaren wordt. Het tipt wat dat betreft niet aan mijn eerdere ontmoeting met wilde dolfijnen (in Australië, waar ze langs de boeg van een catamaran met ons meezwommen).
