Bakhtapur is weer een heel nieuw hoofdstuk van onze reis: het is van oudsher één van de drie (Kathmandu en Patan zijn de anderen) koningssteden in de Kathmandu-vallei, vallend onder het Unesco Werelderfgoed.
De oude binnenstad van Bakhtapur is bekend om de pleinen met tempels, goud- en zilversmeden, metaalbewerking en houtsnedekunst. Dat laatste is ook te zien in alle gebouwen in dat gedeelte van Bakhtapur. De gebouwen die nog overeind staan tenminste want Bakhtapur is heel erg zwaar getroffen door de aardbeving van 25 april 2015.Veel van de tempels uit de veertiende en vijftiende eeuw worden nu nog opnieuw opgebouwd of gerestaureerd.
Naast de drie pleinen met historische gebouwen bestaat bijna de gehele, afgescheiden binnenstad ($15 p.p. entrance fee) uit huizen van rood baksteen met ramen, luiken en steunbalken vol prachtige houtsnedewerk. Je loopt er rond als 500 jaar terug in de tijd, als op een filmset van historisch Chinees drama, een openlucht museum...Je hebt eerst de neiging om alles te fotograferen, even later lijkt het overkill. Ik ben een Japanner in Volendam. Een Amerikaan op de Wallen. Een Chinees in het Rijksmuseum. Een Hollander in Nepal. Eén volle dag hier dus elk straatje moeten we door, elk gebouwtje zien, elk tempeltje fotograferen.
Gelukkig kennen we onszelf en elkaar en temperen we onze cultuurhonger een beetje. Het is ook gemakkelijk los te laten als je ziet hoe verrijkend alternatieve tijdsbesteding kan zijn: koffie met brownies @Beans, de bevolking in al haar diversiteit gadeslaan, zittend op één van de pleinen, afpingelen bij het kopen van souvenirs en wierook.
Wat ook prettig is, ons hotel ligt midden in de oude wijk dus een time out van indrukken, mensen, geluiden en geuren hebben we altijd bij de hand.
Over bijdehand gesproken, anders dan in de andere plaatsen tot nu toe zijn bedelaars en taxichauffeurs en gidsen en andere mensen die wat van je willen, geoefender door de vele ervaringen met toeristen; veel vasthoudender en moeilijker 'af te schudden'. Bedelaars hebben bijvoorbeeld een leuk trucje. Ze zitten op of bij populaire fotografie objecten: tempels, offerplaatsen, oude gebouwen en andere toeristische objecten. Neem je dan een foto van dat object, dan willen zij graag een kleine bijdrage want: tja, je zet hen toch op de foto! Het zijn nog geen Zuid-Europese horloge-verkopers maar ze leren snel hier.
Het hotel (Yeti Guesthouse and Rooftop Restaurant is de officiële naam) hier is wat duurder maar niet luxer als wat we tot nu toe hebben mogen ervaren. Dat wordt enerzijds gecompenseerd door de vriendelijkheid van de mensen en anderzijds door de fantastische keuken. Onze kamer zou, qua grootte, niet hebben misstaan in een film over turfstekers of hunebedbouwers maar het bed is uitstekend.
De receptionist en manager dragen allebei een rood polootje als uniform, voor de ober (Alex, oorringetje, petje, trainingsjackie) in het rooftop restaurant en voor het personeel in de keuken (jongen en meisje rond de 20) lag niet zo'n polootje klaar.
's Ochtends kwam ik er bij toeval achter dat die twee in de keuken een stelletje bleken, zij sliepen namelijk samen op een paar tegen elkaar geschoven stoelen in het restaurant. Helemaal beneden trof ik de receptioniste ook slapend aan op een bankje van nog geen 50 centimeter breed. Heel bijzonder.
In de stad heeft Belinda onderwijl haar schroom afgegooid en durft derhalve ook mensen te vragen of ze een foto van ze mag maken. En als mensen twijfelen haalt m'n vrouw ze wel over, da's wel aan haar besteed.
Feit is namelijk dat door een combinatie van omstandigheden, mensen hier plaatjes (vond ik wel toepasselijk) zijn: kinderen zijn dotjes, de jeugd interessant, vrouwen (bijna allemaal in traditionele kleding) kleurig en fleurig en bejaarden fascinerend in gezicht en houding.Het levert echt hele speciale plaatjes op maar ook heel bijzondere momenten.
Zo vraagt Belinda een vrouw die een een mand op haar rug draagt en een band om haar hoofd voor steun. Daarmee is zij puin op een bouwplaats aan het verwijderen. Ze antwoordt dat ze niet mooi genoeg is voor een foto. Belinda laat zich niet uit het veld slaan, overtuigt haar te poseren en het resultaat is zo mooi dat de vrouw zelf bloost.
Of de soldaat bij de ingang van het 'Paleis met 55 ramen' met buikje en geweer die poseert en ons spontaan een V-teken geeft. Of de hotelmanager, samen met Alex buiten op een bankje, en terwijl Belinda foto's neemt zie ik dat de manager een slipper mist.Al die momenten dragen weer bij aan een totaalervaring, een reis die nog even mag duren, een trip vol afwisselende locaties, ervaringen en beleving. Het tilt deze 'vakantie' naar ongekende hoogtes.
Ongekende hoogtes? Morgen naar Dhulikhel, voor natuur, stilte en uitzicht op de Himalaya.
