Pokhara is heel anders. Heel anders dan Kathmandu. Heel anders dan ik dacht. Heel anders voor Nepalezen ook.
Generaliseren is nooit adequaat, ook niet echt hip maar soms wel erg waar. Hippies, Trekkies en Yogi's of een mix van die drie. Dat zijn de groepen buitenlanders die zich een Pokhara-avontuur hebben laten aanmeten. Waar u mij onder schaart.
We zijn gisteren gearriveerd. Prachtig hotel, veel toeristen vanuit de hele wereld, dezelfde behulpzame en lieve Nepalezen. Tegelijkertijd zie je dat men zich hier volledig heeft toegelegd op toerisme. De centrale boulevard is een aaneenschakeling van restaurantjes, reisbureaus, souvenirwinkels en die shops waar je alles kan kopen voor klimmen en trekken.
Langs het meer veel (koffie-) bars en restaurants, soms opeens afgewisseld met smerige modderpoelen en bouwputten met daar omheen de meest armoedige krotjes van woningen die je maar kan bedenken. Ze hebben in ieder geval een prima uitzicht...
In Nepal is er om iedere hoek wel een interessant fotomoment. Ook verhalen liggen hier gewoon op straat. Je moet echter zowel de hoek als de straat kunnen vinden.
Lekker eten kan ook in Pokhara, da's gelukkig geen alleenrecht, enkel aan de hoofdstad voorbehouden. Lekker ontbijten in je hoteltuin, alles kan en mag en dus zetten we ons met een bord vol lekkernijen aan een tafel naast een Chinees-Hongkongse jongedame (spreekt briljant Aussie-Engels) en een 60 jarige enthousiaste Australische.
De jongedame had 'basecamp' gedaan, da's zes dagen klimmen naar 5364 meter hoogte om het basiskamp aan de zuidzijde van de Mount Everest te bereiken. Ze laat ons werkelijk letterlijk adembenemende foto's zien van haar tocht en haar enthousiasme werkt aanstekelijk. De Australische dame is yogalerares (ik generaliseer niet, leg alleen vast) en had de Anapurna trail (21 dagen lopen van een route langs en door de Himalaya met gidsen en sherpa's) gedaan. Nog zo'n enthousiasteling!
Echt, lieve mensen, een deel van de toegevoegde waarde van deze reis (misschien wel elke reis) is het grote aantal (soms vluchtige) momenten dat je het pad kruist van andere mensen uit andere streken: andere levens, andere verhalen, andere opinies. Fascinerend!
Goed, Pokhara dus, je ziet wat het met mij doet. Beetje filosofisch, beetje levensbeschouwend. Ik geef de schuld mede aan de omgeving. Verwijs naar Belinda's Instagram en Facebook voor vele bijzondere momenten, ik voeg hieronder enkel af en toe wat bij, om de verhalen wat op te smurfen (zouden ze die blauwe mannetjes hier ook kennen?).
Wij vinden onze plekjes wel om ervaringen te verwerken, rust te vinden en nieuwe indrukken op te doen. Tripje langs het meer, kroegje met uitzicht, hemels tuintje van 't hotel en, wat schetst onze verbazing, ons hotel heeft een dakterras, en voor zover wij kunnen zien, als enige in de omgeving. Met ligstoelen. Uitzicht op het meer en de bergen.
Dus wat doe je dan als echte Hollander? Tuurlijk! Je koopt een paar flessen bier, sprint naar boven en wacht op nieuwe mooie momenten!
God gives and takes away, in de meest brede zin des woords.
We zijn gisteren gearriveerd. Prachtig hotel, veel toeristen vanuit de hele wereld, dezelfde behulpzame en lieve Nepalezen. Tegelijkertijd zie je dat men zich hier volledig heeft toegelegd op toerisme. De centrale boulevard is een aaneenschakeling van restaurantjes, reisbureaus, souvenirwinkels en die shops waar je alles kan kopen voor klimmen en trekken.Langs het meer veel (koffie-) bars en restaurants, soms opeens afgewisseld met smerige modderpoelen en bouwputten met daar omheen de meest armoedige krotjes van woningen die je maar kan bedenken. Ze hebben in ieder geval een prima uitzicht...
In Nepal is er om iedere hoek wel een interessant fotomoment. Ook verhalen liggen hier gewoon op straat. Je moet echter zowel de hoek als de straat kunnen vinden.
Lekker eten kan ook in Pokhara, da's gelukkig geen alleenrecht, enkel aan de hoofdstad voorbehouden. Lekker ontbijten in je hoteltuin, alles kan en mag en dus zetten we ons met een bord vol lekkernijen aan een tafel naast een Chinees-Hongkongse jongedame (spreekt briljant Aussie-Engels) en een 60 jarige enthousiaste Australische.
De jongedame had 'basecamp' gedaan, da's zes dagen klimmen naar 5364 meter hoogte om het basiskamp aan de zuidzijde van de Mount Everest te bereiken. Ze laat ons werkelijk letterlijk adembenemende foto's zien van haar tocht en haar enthousiasme werkt aanstekelijk. De Australische dame is yogalerares (ik generaliseer niet, leg alleen vast) en had de Anapurna trail (21 dagen lopen van een route langs en door de Himalaya met gidsen en sherpa's) gedaan. Nog zo'n enthousiasteling!
Echt, lieve mensen, een deel van de toegevoegde waarde van deze reis (misschien wel elke reis) is het grote aantal (soms vluchtige) momenten dat je het pad kruist van andere mensen uit andere streken: andere levens, andere verhalen, andere opinies. Fascinerend!
Denk je alles al te weten en heb je al zekerheid over hoe het leven in elkaar zit? Hartstikke mooi. Ik niet.Ik leer elke dag en ik schaaf derhalve wat bij. Ook deze reis heeft me dat weer onder m'n neus gedrukt. Je doet je eigen ding in dit leven. Soms heb je mazzel en mag je het een tijdje samen met anderen doen. Maar wat gister mijn eigen ding was, kan morgen ver van m'n bed zijn. Want vandaag zit er tussen. En vandaag kan alles veranderen. En vandaag is alles optioneel. Volgens mij was het de Dalai Lama die zei dat er twee zaken zijn die je niet kan veranderen: gisteren en morgen.
Goed, Pokhara dus, je ziet wat het met mij doet. Beetje filosofisch, beetje levensbeschouwend. Ik geef de schuld mede aan de omgeving. Verwijs naar Belinda's Instagram en Facebook voor vele bijzondere momenten, ik voeg hieronder enkel af en toe wat bij, om de verhalen wat op te smurfen (zouden ze die blauwe mannetjes hier ook kennen?).
Wij vinden onze plekjes wel om ervaringen te verwerken, rust te vinden en nieuwe indrukken op te doen. Tripje langs het meer, kroegje met uitzicht, hemels tuintje van 't hotel en, wat schetst onze verbazing, ons hotel heeft een dakterras, en voor zover wij kunnen zien, als enige in de omgeving. Met ligstoelen. Uitzicht op het meer en de bergen.
Dus wat doe je dan als echte Hollander? Tuurlijk! Je koopt een paar flessen bier, sprint naar boven en wacht op nieuwe mooie momenten!
Nu wilden wij een zonsondergang maar wenslijstjes, daar doet de natuur niet altijd aan.
En hier moet je je, gezien de huidige ervaringen, maar heel nederig opstellen als het gaat om het vervullen van wenslijstjes. De bewolking trekt wat dicht boven het meer, de kans op besneeuwde bergpieken in het licht van een ondergaande zon lijkt wel verkeken. We zijn niet sip. Pruilen niet. Geen zak en as. We krijgen er namelijk prachtige andere beelden en plaatjes voor terug.God gives and takes away, in de meest brede zin des woords.