Deel 4 Kopan Monastery

Dus op stap met Binod. Vandaag, na een nederig ontbijtje van pancakes, scrambled eggs en coffee (yup, gewoon in het Engels, beste lezers) trekken we de wijde Nepalese wereld in met Binod. We hadden over de chat besproken dat we naar de Pashupatinath Tempel wilden, maar Binod suggereerde om eerst een wandeling te maken naar het Kopan-klooster, aan de rand van Kathmandu. En suggesties van Binod ga je niet negeren, dan zou je zomaar een avontuur kunnen missen!

Dus rugzak om en water mee, op naar dat klooster.

Het is zeker twee uur lopen maar ja, wij kaaskoppies willen graag het echte Nepalese leven zien, het Kathmandu opzuigen en ons de gemengde hindoe/boeddhistische cultuur eigen maken. En met Binod als leermeester en gids kunnen we onze lol op: vragen stellen, filosoferen, vergelijken, het kan allemaal en met zowel ernst als humor, met een lach en een traan, met respect en relativeringsvermogen. Een reis in balans.



Kopan Monastery is het oudste klooster van Kathmandu (dacht zelfs het oudste van Nepal maar wil niet opscheppen) en beroemd onder Nepalese monniken en buitenlandse zoekers naar rust, stilte en zen, budhist style. Om te mogen deelnemen aan de seminars, cursussen en sessies is er ondertussen een, onder buitenlandse geïnteresseerden, legendarische lange wachtlijst, alleen al je naam op die lijst is super-zen!

Maar Kopan is vooral ook één van de drie boeddhistische kloosters (in Nepal althans) waar jonge Nepalese monniken onderwezen willen worden. 





Dit Oxford in de boeddhistische leer ligt ietwat verhoogd en kijkt zodoende prachtig uit over Kathmandu.

Elk voordeel heb z'n nadeel; lopend zie je echt het meest zoals verscholen paradijstuintjes, achteraf-werkplaatsjes, nauwe steegjes en voetpaden vol gebedsvlaggetjes, prachtig versierde gevels van huizen, tempels en scholen, maar bij een tropische 31 graden is het ook best een kolere eind lopen! Maar hier komt dan een gedachte van m'n ouwe vader die hier prima in past: "Niet klagen maar dragen en bidden om kracht". Dat is uiteindelijk ook helemaal waar gebleken!

Wat ook blijkt is dat een Nepalese gids (letterlijk) deuren opent. Een nors uitziende bewaker aan de poort van het klooster ontdooit aanzienlijk na een kort gesprek met Binod. Met een vriendelijk 'Namasté' verwelkomt hij ons, vertrouwende dat de rest van zijn instructies (zacht praten, met respect betreden, de monniken niet lastig vallen) door Binod aan ons zouden worden overgedragen. En Binod beschaamt dat vertrouwen uiteraard niet.

Nu kan ik vertellen hoe het klooster in al zijn eenvoud is, maar daar doen boeddhisten dus niet aan. De protestantse, sobere insteek zal hier geen aftrek vinden in tempels en kloosters. Ook niet bij de hindoestanen, trouwens, maar daarover later meer. Achter het klooster en haar bijvertrekken ligt namelijk een stiltetuin, waar de uitbaters van de stiltetuin achter m'n ouderlijk huis het spreekwoordelijke puntje aan kunnen zuigen. En hoewel Binod hindoestaans is, weet hij als uitstekend gids vele zaken over het Kopan Klooster te vertellen.

Het is ondertussen 12 uur, erg warm en we hebben ook een beetje trek. Wat drinken betreft hebben ze werkelijk alles wat je van een degelijk klooster annex retraitecentrum mag verwachten; limoengras thee, yak-melk (of is het nu buffalo?) met honing, water met biologisch gekweekte vruchtenextracten maar als ik toch één tip mag geven: koffie! Ik heb nog geen enkel teleurstellend bakkie pleur mogen nuttigen hier in Nepal! Zelfs 'Nes' (instantkoffie van inderdaad...) smaakt hier prima.

We bestellen koffie, garlic bread, pannenkoeken en spinaziesoep. Onder een parasolletje buiten schuiven we aan bij een aantal andere bezoekers: net-gepensioneerde Ann uit Californië, een jonge Duitser, nog een ouwere, kale man die uit Denemarken komt en op het laatst schuift er nog een Indische ouwere jongere aan: gangsterbril en Nike petje maar ondertussen ver achter in de zestig.


Prachtig, prachtig, prachtig! Ieder mens heeft zijn of haar verhaal en we delen daarvan iets met elkaar. Op onze snelweg van het leven zijn dit soms de meest interessante kruisingen. Binod deelt zijn verhaal ook en de kring hangt aan z'n lippen. Hij krijgt er trouwens hoogstwaarschijnlijk en welverdiend een paar nieuwe klanten bij.

Op onze weg naar beneden passeren we twee redelijk hulpeloos ogende oudere dames, dat blijken Mary & Caroline uit Alaska te zijn die nog een kloostertje hoger willen. Ze lopen een stukje met ons mee, de dames. Ook hun eerste keer in Nepal en je ziet hen indrukken proberen te verwerken zoals Amerikanen dat doen: door heel veel te kletsen.

We nemen afscheid bij een splitsing, zij omhoog en wij via een nieuwe route terug naar de drukke stad. In het overgangsgebied banen we ons afwisselend door rijstvelden en klimmen over de half afgemaakte funderingen van wat weer een nieuwe wijk van Kathmandu lijkt te gaan worden. Twee mannen zijn druk bezig een watergootje te graven tussen de fundatie door... met een schep.

En opeens sta je weer in de drukte, het gekkenhuis dat zich Kathmandu noemt en waar je je leven niet zeker bent op straat, of je nou in een taxi zit of rondloopt.

Binod geeft trouwens aan dat er bij oversteken een heel bijzondere filosofie is: 'langzaam aan' is het devies.

Op die manier kan het verkeer anticiperen op het feit dat jij oversteekt. En verdomd, dat werkt! Dus snel oversteken zoals in Nederland, zijn ze niet gewend. Verkeersregels doen sowieso niet echt veel hier, zebrapaden zijn er wel maar liggen er nutteloos bij, als een uitgestorven diersoort.

Men rijdt hier links, behalve als het anders kan (best vaak) of anders moet (ook best vaak). Ik denk dat als de regering zou beslissen dat men morgen rechts moet rijden, het er niet heel anders van wordt. En dus pakken we de bus naar de Pashupatinath tempel, een dodenrit van een drie kwartier. Bonus: je kan de plaatselijke bevolking nu ook aanraken en ruiken! Still...top of the world!