We gaan naar Gili Air en staan om 05:30 op, veel vroeger dan een normale werkdag dus.
We krijgen ontbijt op de kamer en hadden onze wensen al doorgegeven: broodje ei 'sunny side up' en pannenkoeken 
Op het balkon zien we de zon opkomen.
Alles ingepakt? We worden opgehaald door een taxi. Een norse chauffeur (waarschijnlijk nog niet wakker) laadt onze rugzakken in. Er moeten nog wat mensen mee en we rijden langs wat hotels.
De chauffeur moet regelmatig vragen waar hij moet zijn. Blijkbaar is hij de weg kwijt.
Na een half uur zijn we nog niet bij het volgende adres en de boot vertrekt om 09:15. Zoeken, terugrijden, andere afslag en dan stoppen we bij een hotel om een Australiër in te laten stappen. De zoektocht herhaalt zich om twee Paris Hilton meisjes met hele grote koffers op te halen. Ze klagen vreemdgenoeg niet over de vieze en roestige staat van de taxi. De Australiër wel, over dat de airco het niet doet. Hij schuift het raampje open, waarbij het knopje afbreekt...
De chauffeur rijdt met een noodgang naar de haven. Waarschijnlijk had hij meer mensen moeten ophalen en daar was geen tijd meer voor.
Bij de haven wordt bij ons een sticker opgeplakt met bestemming Gili Air en nemen we plaats in de wachtruimte.
We krijgen een menukaart, het is een eetcafé. Oké, kopje koffie dan maar. De boot vertrekt zo, dus heel snel drinken.
De Australiër krijgt op dat moment een bord nasi goreng en moet nog veel harder werken. De man van het restaurant gebaart 'rustig aan', die van de boot 'nu meekomen'.
De speedboot ligt klaar, er kunnen bijna honderd mensen op en die staan nu allemaal in de zon te verbranden.
Deze groep wordt besprongen door verkopers met kleedjes, oude munten, watermeloen, 'something' (die verkoper kon blijkbaar niet zo goed engels), waaiers, zonnebril, bananen, sigaretten, water, bier, een sarong, gepelde mandarijntjes... Allesbehalve parasols: gemiste kans dus.
We gaan aan boord en zijn onderweg. Even een selfie tussendoor, en ja hoor, een photo-bomber. We zien dolfijnen, heel bijzonder. Eenmaal aangekomen op Gili Air vallen we meteen op door onze spijkerbroeken en schoenen. Er zijn geen taxi's en daarom rijden we met paard en wagen naar onze cottage. Ik zoek mijn afritsbroek die ik nog nooit eerder afgeritst heb gedragen. Slippers erbij. Blijkbaar voldoe ik nu weer aan het modebeeld. Rare toeristen.
