Vandaag onze tweede excursie: Prambanan, een verzameling Hindoe-tempels uit de tiende eeuw. Zeer indrukwekkend.
Door een eerdere aardbeving, zijn de tempels helaas beschadigd geraakt. Er wordt dan ook flink gerenoveerd. Het is een behoorlijk groot gebied. Ik verbaas mij over de hoeveelheid en de omvang van de tempels. In de details zijn bizar veel afbeeldingen en beeldjes verwerkt.
Richting de uitgang lijkt het mee te vallen met de merchandising, tot de bordjes uitgang alsnog via de markt gaan. Deze keer kunnen we redelijk gemakkelijk doorlopen.
Weer wennen
We gaan op weg naar een ander hotel in een ander stadsdeel. Monginsidi Guesthouse, een islamitisch hotel blijkbaar; gezien de klederdracht van het personeel, de inrichting van de kamer (met Koran), halal eten in het restaurant maar vooral de buitengewoon vriendelijke en gastvrije ontvangst. Mooi plekje hier.
Als we de straat op gaan is het opnieuw wennen. Hier hebben ze stoepen langs de weg, dus het is wat makkelijker verplaatsen zo. We gaan naar de bruisende Maliborostraat, waar je als toerist moet zijn geweest. Hier gebeurt het.
We worden door vriendelijke mensen geattendeerd op het Artcentre, met een expositie van kunstopleidingen. "Only today, closing in one hour, work from international art students..." Toevallig hadden we dat gisteren ook al eens gehoord: "Free entrance..." Toeristenfuik nr zoveel dus. We bieden trots weerstand en lopen gewoon door. (alsof je op een kunstopleiding leert batiken
)
De winkelstraat ziet er overigens verder net zo uit als de merchandising bij Prambanan: t-shirts, tassen, nepmerken... En dat twee kilometer lang. Beetje overhyped dus.
Er komen vier meisjes op ons af.. "Take picture, take picture"... ok, vooruit dan maar. Zit m'n haar goed??
Selfie nr zoveel... De roem stijgt naar ons hoofd.
We nemen nog een kijkje in een shoppingmall op zoek naar een foodcourt. Die is er, echter met authentiek Indonesisch... fastfood... Dan maar ergens anders kijken voor een hapje eten.
Onderweg naar het hotel gaan we een tripje Bali boeken, wat in ieder geval een leuk vooruitzicht is. We hebben vier geldautomaten gecheckt om voldoende geld te kunnen pinnen.
In het hotel wordt ook authentiek eten geserveerd. Ingrid denkt lekker veilig mihoen goreng te bestellen. Ik bestel whatever, zolang het maar vegetarisch is. Er is hierover flink overleg gaande tussen serveerster en kok. De vega-maaltijd wordt uiteindelijk Cap Coy (spreek uit: tjaptjoi
), roergebakken groenten dus. Ingrids maaltje is noodles met: kippenpootjes. Niet zo'n vet kluifje maar echt de pootjes (klauwtjes) met drie teentjes. Ze eten daar ook alles. Smaakrecensie: rubberachtig, rare structuur.
't Eten valt een beetje zwaar maar we bezwijken niet voor een McDonalds.
