Onze was is klaar dus die halen we op. Twaalf uur was gezegd, we staan er om elf uur. We worden er nadrukkelijk op gewezen dat het twaalf uur moet zijn.
We gaan dan eerst maar naar het toeristenbureautje, want we willen een ticket van Seminyak naar Gili Air. Van de Duitse toeristen weten we de prijs van zo'n ticket, dus we onderhandelen... Gelukt. 
En wat te doen vandaag? We overleggen of we een vergelijkbaar tripje kunnen doen als gisteren. Er zijn een paar plekken die we graag willen zien. De eigenaar van het bureautje denkt met ons mee. Het kan, bij een van de locaties woont zijn familie en die wil hij bezoeken; kan dus mooi worden gecombineerd. Hij rijdt dus zelf. We kunnen snel even inkopen doen en de was halen.
We staan bij de laundry. Er is niemand. Geen belletje. We zien een jongen in de keuken, maar die is bezig. We kijken in het restaurantgedeelte. Daar zit een meisje te eten die in ons hotel werkt. Ze herkent ons (ja, we zijn opvallend) en ze onderbreekt direct haar maaltijd om iemand van de laundry erbij te halen. 
Dat is erg lief.
Hoe krijgen ze alles zo compact? Vertel het ons, we kunnen dan thuis veel kastruimte besparen. We lopen naar het hotel en het meisje van het hotel glimlacht naar ons. Ik zwaai nog even naar haar.
Onze kamer ruikt nu naar zeep in plaats van zwavel.
Het is inmiddels al twaalf uur geweest. Als we veel dingen willen zien moet dat dus snel gebeuren. Met de eigenaar van het tourbureautje als chauffeur, rijden wij in de richting van Ubud. Als we langs een plantage met 'local oranges' komen, stappen wij gauw uit om wat plaatjes te maken.
Even later ontdekt Ingrid een bord aan de kant van de weg dat per se op de foto moet. Als ze uitlegt waarom ze dit doet, lacht de chauffeur haar uit.
Voor de lunch nemen we de tijd. Op die manier kan onze chauffeur zijn familie bezoeken en genieten wij van de omgeving. We maken gebruik van een lunchbuffet, vlak bij Mount Batur en kijken daarbij uit over het kratermeer. We zien de wolken van dichtbij langstrekken, waardoor het uitzicht telkens verandert. Rondom deze plek wordt volop gebouwd, wat wel wat storend is voor de beleving.
Met de auto racen we naar een andere toeristische attractie: de Tegalalang Rice Terraces. Deze plek is het meest gefografeerde rijstplateau en het staat normaal gesproken tjokvol met toeristen. Aangezien het net heeft geregend, lukt het om deze locatie toeristvrij op de foto te zetten.
Het is eigenlijk ook nog de bedoeling om naar Bird Park te gaan, maar daarvoor hebben wij geen tijd meer.
We gaan in rap tempo naar Monkey Temple bij de plaats Ubud: hier mogen apen los lopen. Helaas, het hek van dat park gaat al dicht. Gelukkig zijn er nog wel een aantal apen bij de ingang te vinden. We schieten wat plaatjes en dan meteen door...
In de regio Gianyar worden traditionele dans- en theatervoorstellingen gegeven. Eigenlijk zijn we een half uur te laat, maar we kunnen nog naar binnen. We krijgen een stencil mee met informatie over wat we te zien krijgen. Een beetje lezend, maar vooral kijkend proberen we de voorstelling te volgen. Dat valt niet mee. Deze voorstellingen horen drie uur te duren, maar zijn -speciaal voor toeristen- ingekort naar één uur.
Behalve dat het verhaal drastisch is ingekort, helpt het natuurlijk ook niet echt als je te laat binnen komt vallen. We begrijpen niet alles wat wij voorgeschoteld krijgen, maar het is bijzonder om mee te maken. Er wordt gedanst, gezongen en vuur gespuwd. Na de voorstelling is er een meet-en-greet met de makers. Een geslaagde afsluiting van een hectische dag. 
Bij het hotel in Seminyak liggen we 's avonds nog even in het zwembad en daarna pakken we al onze (samengeperste) kleding in voor onze trip naar Gili Air...
Hoewel gisteren de merchandising erg rustig was en we alleen massages en 'lice' (rijst) kregen aangeboden, was dat vandaag een stuk intensiever.
We kregen aangeboden: een Indonesche krant, sieraden, kaarten (1 pakje gekocht, half price), houten beeldjes, maskers van de dansvoorstelling, houten speelgoed, houtsnijwerk, t-shirts...
En wat te doen vandaag? We overleggen of we een vergelijkbaar tripje kunnen doen als gisteren. Er zijn een paar plekken die we graag willen zien. De eigenaar van het bureautje denkt met ons mee. Het kan, bij een van de locaties woont zijn familie en die wil hij bezoeken; kan dus mooi worden gecombineerd. Hij rijdt dus zelf. We kunnen snel even inkopen doen en de was halen.
We staan bij de laundry. Er is niemand. Geen belletje. We zien een jongen in de keuken, maar die is bezig. We kijken in het restaurantgedeelte. Daar zit een meisje te eten die in ons hotel werkt. Ze herkent ons (ja, we zijn opvallend) en ze onderbreekt direct haar maaltijd om iemand van de laundry erbij te halen. Dat is erg lief.
We krijgen een samengeperst blok kleding terug. 1 zak met 47,5 kledingstukken...
...want we waren een sok vergeten bij het inleveren.Hoe krijgen ze alles zo compact? Vertel het ons, we kunnen dan thuis veel kastruimte besparen. We lopen naar het hotel en het meisje van het hotel glimlacht naar ons. Ik zwaai nog even naar haar.
Onze kamer ruikt nu naar zeep in plaats van zwavel.
Het is inmiddels al twaalf uur geweest. Als we veel dingen willen zien moet dat dus snel gebeuren. Met de eigenaar van het tourbureautje als chauffeur, rijden wij in de richting van Ubud. Als we langs een plantage met 'local oranges' komen, stappen wij gauw uit om wat plaatjes te maken.
Even later ontdekt Ingrid een bord aan de kant van de weg dat per se op de foto moet. Als ze uitlegt waarom ze dit doet, lacht de chauffeur haar uit.
Voor de lunch nemen we de tijd. Op die manier kan onze chauffeur zijn familie bezoeken en genieten wij van de omgeving. We maken gebruik van een lunchbuffet, vlak bij Mount Batur en kijken daarbij uit over het kratermeer. We zien de wolken van dichtbij langstrekken, waardoor het uitzicht telkens verandert. Rondom deze plek wordt volop gebouwd, wat wel wat storend is voor de beleving.
Met de auto racen we naar een andere toeristische attractie: de Tegalalang Rice Terraces. Deze plek is het meest gefografeerde rijstplateau en het staat normaal gesproken tjokvol met toeristen. Aangezien het net heeft geregend, lukt het om deze locatie toeristvrij op de foto te zetten.
Het is eigenlijk ook nog de bedoeling om naar Bird Park te gaan, maar daarvoor hebben wij geen tijd meer.
We gaan in rap tempo naar Monkey Temple bij de plaats Ubud: hier mogen apen los lopen. Helaas, het hek van dat park gaat al dicht. Gelukkig zijn er nog wel een aantal apen bij de ingang te vinden. We schieten wat plaatjes en dan meteen door...
In de regio Gianyar worden traditionele dans- en theatervoorstellingen gegeven. Eigenlijk zijn we een half uur te laat, maar we kunnen nog naar binnen. We krijgen een stencil mee met informatie over wat we te zien krijgen. Een beetje lezend, maar vooral kijkend proberen we de voorstelling te volgen. Dat valt niet mee. Deze voorstellingen horen drie uur te duren, maar zijn -speciaal voor toeristen- ingekort naar één uur.
Behalve dat het verhaal drastisch is ingekort, helpt het natuurlijk ook niet echt als je te laat binnen komt vallen. We begrijpen niet alles wat wij voorgeschoteld krijgen, maar het is bijzonder om mee te maken. Er wordt gedanst, gezongen en vuur gespuwd. Na de voorstelling is er een meet-en-greet met de makers. Een geslaagde afsluiting van een hectische dag.
Bij het hotel in Seminyak liggen we 's avonds nog even in het zwembad en daarna pakken we al onze (samengeperste) kleding in voor onze trip naar Gili Air...
Hoewel gisteren de merchandising erg rustig was en we alleen massages en 'lice' (rijst) kregen aangeboden, was dat vandaag een stuk intensiever.
We kregen aangeboden: een Indonesche krant, sieraden, kaarten (1 pakje gekocht, half price), houten beeldjes, maskers van de dansvoorstelling, houten speelgoed, houtsnijwerk, t-shirts...