Eerder waren we al een keer op weg naar het Paleis van de Sultan, toen bleek het echter "gesloten", vandaag een nieuwe poging.
We zijn een beetje lui en het is een kilometer of vier, dus we nemen een fietstaxi. Vooraf bemiddelen we over de prijs en waar we willen zijn. 3000 roepia, herhalen we nog eens. Dat komt aardig overeen met de reisgidsen dus we stappen in. Halverwege wil meneer ons er al uit zetten, wij willen nog een stukje verder. Nu komen we aardig in de richting. Zal wel iets duurder worden dus ik geef 4000. Ik versta hem niet, maar blijkbaar is het te weinig. 40000 dus, daarvoor hadden we ook een gewone taxi kunnen nemen. Gauw verder, niet druk om maken. "Transport?" roept de volgende. *negeerstand aan*
Een groepje meisjes hobbelt achter ons aan en ja hoor: weer een interviewtje, selfie erbij. Ach, voor de goede zaak, zo leren ze engels en krijgen ze studiepunten. Gauw verder richting Kraton, het paleis. "Palace is closed today" roept iemand naar ons. Hebben we vaker gehoord, doorlopen... Het loket blijkt gewoon open te zijn, maar is voor een expositie, legt iemand ons uit: "Also artists from Groningen".
De echte ingang blijkt een eindje verderop als je de merchandising voorbij bent.
Kaartjes gekocht, ook voor de camera want die mag anders binnen niet gebruikt worden. We zijn binnen... rust... "Excuse me sir"... Staan ze weer. Giebelende meisjes met een vragenlijstje en een camera.
Na een fotosessie is er een kort interview.
Deze meisjes komen uit Ponorogo en studeren daar aan de universiteit. Ze vertellen over hun cultuur met dans en theater en laten ons wat foto's zien. We krijgen een typisch Ponorogo-maskertje van ze. Dat is wel heel lief. Leuk souvenir. 
Een paar andere groepjes volgen en aangezien we het paleis ook een keer willen zien moeten we toch een aantal mensen beleefd bedanken voor de interesse. We lopen wat rond, gaan even lekker zitten en daarna volgen vele fotosessies. Bizar... kids voor, naast, achter ons, met moeders, docenten. Er zijn die dag meer foto's van ons gemaakt dan van het paleis.
We hebben nog een tijdje gesproken met een Javaanse jongen en begrijpen het vele gefotografeer nu ietsje beter. Niet omdat we blank, lang, brildragend of maf zijn, maar omdat ze blijkbaar geinteresseerd zijn in ons. Status speelt daarbij ook wel een rol. We kwamen later andere Nederlanders tegen en die bleken dezelfde ervaringen als ons te hebben.
Eindje verderop... "Sir, you can look in the puppet factory how they make the wayang puppets"... Wegwezen!!!
In het paleis was ook een opvoering van een wayang poppenspel. (gaap..)
Naar het bordje exit dan maar. "Transport?", "Drinks sir", "Hello sir, where are you from/going?" Pfff.
Fort Vredeburg was een koloniaal Nederlands fort, nu is het een museum over onafhankelijkheid. Als Nederlander is het moeilijk te begrijpen wat er allemaal is gebeurd in de VOC tijd, na de oorlog en tijdens de strijd voor onafhankelijkheid. Moeten we trots zijn op ons verleden of ons schamen? De geschiedenis is heel complex, maar het verhaal wat daar verteld wordt heeft andere nuances dan wat wij hebben meegekregen. De "Struggle" is hier wel een heel belangrijk thema.
Naast Vredeburg ligt een markthal, welke wordt geroemd om het grote aanbod en het lekkere eten. Gaan we bekijken. "Transport?", "Drinks sir", "Hello sir, where are you from/going?" Pfff. Lijkt verder op de merchandising maar dan overdekt. Morgenvroeg vertrekken we richting Bali...