We willen wat doen vandaag, we hebben ons totaal niet verdiept in het plaatsje Seminyak. Wij zijn daar omdat we de dag daarvoor taxichauffeurs moesten ontwijken en omdat we mee konden met Duitse toeristen.
Het idee van hotel met zwembad was natuurlijk een heel fijn vooruitzicht na die vulkaantripjes. Ik zie ons nog zitten bij de receptie van die sjieke tent. Stinkend naar een mengeling van zweet en zwavel... 
We moeten in ieder geval vandaag de was doen.
Sowieso lopen, doen ze bijna niet aan. De gasten worden met een golfkarretje verplaatst (oké, dat is wel 200 meter). Onze bagage werd gisteravond na het inchecken naar de kamer gebracht (blijft een raar gezicht, zo'n keurige medewerker met onze rugzakken).
We zijn een beetje vreemd daar, maar de hotelmedewerkers zijn erg aardig en behulpzaam. Als je daar rondloopt en een medewerker tegenkomt, zal deze prompt zijn werkzaamheden neerleggen om je met gevouwen handen en een lichte buiging te kunnen begroeten. Dat voelt soms ongemakkelijk, omdat ze een onderdanige houding aannemen.
Wat te doen, om een uur of twaalf als alle excursies al weg zijn? De eigenaar van het bureautje belt een kameraad...
We krijgen een privéchauffeur voor de middag en hij brengt ons naar vijf locaties. We starten bij Pura Taman Ayun; een publiek toegankelijk tempelcomplex met een prachtige tuin. Vrouwen moeten hier extra op de bordjes letten.
Vervolgens gaan wij naar een thee- en koffieproeverij waar ze kopi loewak (civetkoffie) verkopen: deze koffie wordt gemaakt van de uitwerpselen van de civetkat die koffiebessen eet. We zien een civetkat onrustig in een kooi rondrennen en voelen medelijden met het dier. 
Een goede reden om de kopi loewak over te slaan. Wel proeven wij heel veel andere soorten koffie en thee.
We lunchen bij Pacung, waar we een prachtig uitzicht hebben over de rijstvelden. In de omgeving van het restaurant wordt druk gebouwd. Blijkbaar moeten hier nog veel meer toeristen komen. We hopen maar dat dit niet ten koste gaat van het mooie landschap.
We rijden door naar Pura Ulun Danu Bratan: een tempel met zeven daken. Deze is ook op een Indonesisch bankbiljet afgebeeld. Bij Ulun Danu Bratan is een beeldentuin aangelegd van verschillende dieren. Bij sommige beelden moet je betalen als je ermee op de foto wil. 
Wij maken foto's op de plekken waar het gratis kan. Er zijn draaimolens met nogal vreemd geschilderde tekenfilm-figuren. De tempel zelf is prachtig en daar blijven wij een tijdje vol verwondering naar kijken.
Bij Tanah Lot zijn wij niet alleen. In de omgeving staan vele verkopers en mensen met camera's. Tanah Lot zelf staat vol toeristen die prompt verdwijnen. Als wij dichterbij komen, blijkt waarom: iemand is van de rots gevallen en deze wordt door de politie afgezet met rood-witte linten. Even verderop wordt een bruidsreportage gemaakt, alsof er niks aan de hand is. Ontzettend wrange situatie. Wij fotograferen om de rood-witte linten heen.
Nou, dat was een interessant dagje uit. Een privéchauffeur kan veel uitleggen en extra informatie geven.
Eenmaal terug in Seminyak gaan we wat eten. Indonesië is niet te herkennen in dit stadje. Heel 'westers' dus. Willen we Italiaans, Grieks of Burger King... Kan allemaal.
We kiezen een vegarestaurant.
We moeten in ieder geval vandaag de was doen.
Met vier plastic tassen vol kleding lopen we het hotel uit. Niemand zou dat daar doen, behalve wij.
Sowieso lopen, doen ze bijna niet aan. De gasten worden met een golfkarretje verplaatst (oké, dat is wel 200 meter). Onze bagage werd gisteravond na het inchecken naar de kamer gebracht (blijft een raar gezicht, zo'n keurige medewerker met onze rugzakken).
We zijn een beetje vreemd daar, maar de hotelmedewerkers zijn erg aardig en behulpzaam. Als je daar rondloopt en een medewerker tegenkomt, zal deze prompt zijn werkzaamheden neerleggen om je met gevouwen handen en een lichte buiging te kunnen begroeten. Dat voelt soms ongemakkelijk, omdat ze een onderdanige houding aannemen.
We geven onze was af bij de laundry, wat tevens een belwinkel is en onderdeel van een eethuisje.
Zeven kilo wasgoed. We schamen ons een beetje hoe vies het is... Gauw verder lopen, naar een toeristenbureautje waar je gewoon even naar het aanbod kunt kijken, zonder dat er meteen iemand naast je gaat staan. Gevonden...Wat te doen, om een uur of twaalf als alle excursies al weg zijn? De eigenaar van het bureautje belt een kameraad...
We krijgen een privéchauffeur voor de middag en hij brengt ons naar vijf locaties. We starten bij Pura Taman Ayun; een publiek toegankelijk tempelcomplex met een prachtige tuin. Vrouwen moeten hier extra op de bordjes letten.
Vervolgens gaan wij naar een thee- en koffieproeverij waar ze kopi loewak (civetkoffie) verkopen: deze koffie wordt gemaakt van de uitwerpselen van de civetkat die koffiebessen eet. We zien een civetkat onrustig in een kooi rondrennen en voelen medelijden met het dier. Een goede reden om de kopi loewak over te slaan. Wel proeven wij heel veel andere soorten koffie en thee.
Ik kan de verleiding niet weerstaan om wat te kopen. Ik hoef daarvoor niks zelf uit de schappen te halen.
De producten die ik aanwijs worden meteen in het winkelmandje (dat ik niet eens zelf hoef te dragen) gedaan door de verkoopster. Mooie souvenirs, maar wel wat prijzig en het levert bij het afrekenen een boze blik van Ingrid op. Achteraf blijken ook veel producten van de proeverij gewoon (goedkoper) in de supermarkt te liggen.We lunchen bij Pacung, waar we een prachtig uitzicht hebben over de rijstvelden. In de omgeving van het restaurant wordt druk gebouwd. Blijkbaar moeten hier nog veel meer toeristen komen. We hopen maar dat dit niet ten koste gaat van het mooie landschap.
We rijden door naar Pura Ulun Danu Bratan: een tempel met zeven daken. Deze is ook op een Indonesisch bankbiljet afgebeeld. Bij Ulun Danu Bratan is een beeldentuin aangelegd van verschillende dieren. Bij sommige beelden moet je betalen als je ermee op de foto wil.
Wij maken foto's op de plekken waar het gratis kan. Er zijn draaimolens met nogal vreemd geschilderde tekenfilm-figuren. De tempel zelf is prachtig en daar blijven wij een tijdje vol verwondering naar kijken.
Als het bijna avond is, gaan we naar Pura Tanah Lot: de meest gefotografeerde rots met tempel bij zonsondergang.
Bij Tanah Lot zijn wij niet alleen. In de omgeving staan vele verkopers en mensen met camera's. Tanah Lot zelf staat vol toeristen die prompt verdwijnen. Als wij dichterbij komen, blijkt waarom: iemand is van de rots gevallen en deze wordt door de politie afgezet met rood-witte linten. Even verderop wordt een bruidsreportage gemaakt, alsof er niks aan de hand is. Ontzettend wrange situatie. Wij fotograferen om de rood-witte linten heen.
Nou, dat was een interessant dagje uit. Een privéchauffeur kan veel uitleggen en extra informatie geven.
Eenmaal terug in Seminyak gaan we wat eten. Indonesië is niet te herkennen in dit stadje. Heel 'westers' dus. Willen we Italiaans, Grieks of Burger King... Kan allemaal.
We kiezen een vegarestaurant.
Honderden taxi's toeteren of we mee willen. We lopen de twintig meter naar ons hotel.