Deze dag verloopt weer eens anders dan verwacht... René en ik plannen een bezoek aan de Boeddhistische tempel Borobudur voor vanmiddag.
's Ochtends gaan we naar het Paleis van de Sultan; wat eveneens een belangrijke attractie is van Yogyakarta. Onderweg worden wij door allerlei fietstaxi-mensen voor gek versleten, omdat we blijven lopen in plaats van met hen mee te gaan. Er komt ontzettend veel verkeer ons tegemoet, wat voor Azië niet echt verwonderlijk is. Het wordt echter steeds drukker.
We komen op een stampvol grasveld terecht waar een evenement is: Indonesische acteurs komen langs en dat is zo belangrijk dat zelfs het Paleis van de Sultan gesloten is. We komen een man tegen die vraagt of wij van kunst houden. 'Jawel hoor', antwoorden wij en hij brengt ons naar een vrouw die bezig is met batik. (toeristenfuik nr.1)
Ik mag het zelf ook proberen; het is alsof ik Maxima ben op staatsbezoek. 
Uiteindelijk draait het erom dat je batik koopt; ze hebben een hele winkel vol. Vooruit dan maar; een klein batikwerkje... (duur)
Ikzelf ruil mijn paraplu nog even om, omdat deze er nogal gebruikt uitziet. En dan met natte kleding en klotsende schoenen naar de Borobudur tempel! Die tempel is prachtig en het uitzicht magnifiek. En kleddernat. Dat geeft dan wel weer het voordeel dat er veel minder toeristen zijn.
Als de tempel sluit, volgen we de bordjes met 'uitgang'. Via die route komen we langs allerlei kraampjes met verkoopwaar (toeristenfuik nr. 4). Er zijn net zoveel kraampjes als toeristen... Het is een goede oefening in assertiviteit. En na al het nee-zeggen tegen bamboe-luxaflex, t-shirts, miniatuurtempels, maskers, wajangpoppen en vliegtuigen met touwtjes, staat er helemaal op het eind nog iemand op mij te wachten met de woorden: "Finishing Umbrella." Mijn 'nieuwe' paraplu blijk ik niet te hebben gekocht, maar gehuurd.
Stiekem ben ik wel benieuwd naar de reactie van de Nederlanders die wilden afdingen. Zij krijgen ongetwijfeld dezelfde boodschap.
Hopelijk hebben we voldoende voorbereiding gehad voor morgen. Dan gaan we naar een andere tempel. Prambanan: we komen eraan.
We komen op een stampvol grasveld terecht waar een evenement is: Indonesische acteurs komen langs en dat is zo belangrijk dat zelfs het Paleis van de Sultan gesloten is. We komen een man tegen die vraagt of wij van kunst houden. 'Jawel hoor', antwoorden wij en hij brengt ons naar een vrouw die bezig is met batik. (toeristenfuik nr.1)
Ik mag het zelf ook proberen; het is alsof ik Maxima ben op staatsbezoek.
Uiteindelijk draait het erom dat je batik koopt; ze hebben een hele winkel vol. Vooruit dan maar; een klein batikwerkje... (duur)
's Middags...
Borobudur komt extra goed tot zijn recht als de zon ondergaat of opkomt. Aangezien wij minder tot ons recht komen bij zonsopkomst, kiezen we voor het eerste. Het is een warme dag, dus er kan niks misgaan. Zelfs de verkopers bij de ingang (toeristenfuik nr. 2) weten wij te weerstaan. Bij de kassa betalen wij een bedrag van maar liefst zes cijfers (Indonesische roepia), maar dat mag de pret niet drukken. We lopen door de ingang, klaar om de zonsondergang te bewonderen... Woesh! De regen komt met bakken uit de hemel. Na een tijdje onder een afdakje te hebben gestaan, bedenk ik dat je net zo goed in Nederland kunt blijven als je wilt schuilen. Je hoeft niet per se helemaal naar Indonesië voor die belevenis. Dan maar door de stromende regen... En gelukkig: er staat een vrouw met een paraplu paraat (toeristenfuik nr. 3). Voor 10.000 roepia mag ik hem hebben. Even later proberen andere Nederlanders af te dingen bij dezelfde vrouw. Ze lijken erg blij met de uitkomst van hun onderhandelingen: drie paraplu's voor 30.000 roepia...Ikzelf ruil mijn paraplu nog even om, omdat deze er nogal gebruikt uitziet. En dan met natte kleding en klotsende schoenen naar de Borobudur tempel! Die tempel is prachtig en het uitzicht magnifiek. En kleddernat. Dat geeft dan wel weer het voordeel dat er veel minder toeristen zijn.
Als de tempel sluit, volgen we de bordjes met 'uitgang'. Via die route komen we langs allerlei kraampjes met verkoopwaar (toeristenfuik nr. 4). Er zijn net zoveel kraampjes als toeristen... Het is een goede oefening in assertiviteit. En na al het nee-zeggen tegen bamboe-luxaflex, t-shirts, miniatuurtempels, maskers, wajangpoppen en vliegtuigen met touwtjes, staat er helemaal op het eind nog iemand op mij te wachten met de woorden: "Finishing Umbrella." Mijn 'nieuwe' paraplu blijk ik niet te hebben gekocht, maar gehuurd.
Stiekem ben ik wel benieuwd naar de reactie van de Nederlanders die wilden afdingen. Zij krijgen ongetwijfeld dezelfde boodschap.
Hopelijk hebben we voldoende voorbereiding gehad voor morgen. Dan gaan we naar een andere tempel. Prambanan: we komen eraan.
