Een tweede kans om Manila te leren kennen

In Manila hebben René en ik zo'n anderhalve dag te besteden. Een deel van deze tijd gebruiken we door gewoon rond te kijken en het openbaar vervoer te ontdekken. Aangezien ik hier eerder ben geweest is voor mij de Filipijnse manier van reizen niet helemaal nieuw meer, maar het blijft bijzonder om te zien.

Op straat rijden tricycles (bromfietsen met zijspan) en jeepneys (passagiersbusjes die oorspronkelijk voortkomen uit een Amerikaanse jeep). Deze vervoersmiddelen zijn stuk voor stuk op een prachtige manier beschilderd. Het zijn kunstwerken op zich.


Uiteindelijk kiezen we voor de Manila Metro Rail Transit System (MRT): de metro dus. Bijzonder is dat deze metrolijnen, in plaats van onder de grond, op een verhoging zijn gemaakt. Dat systeem werkt goed maar is ook berucht om de lange rijen mensen, vandaar dat wij pas na de ochtendspits op pad gaan. We kopen een kaartje bij het loket en vertrekken. Op naar Rizal Park!

Als we op de trein wachten, komt een official op ons af. Of we weten waar we naartoe gaan?

Blijkbaar is het niet heel erg gebruikelijk dat toeristen gebruik maken van deze vorm van vervoer. Het reizen gaat op zich helemaal prima. We komen langs een druk overstappunt (waar we een nieuw kaartje moeten kopen voor het tweede deel van de trip) en stappen uit in de omgeving van het park. Daar blijkt dat we nog een stuk moeten lopen – een halte later uitstappen was handiger geweest – maar al snel vinden we 'de groene long' van Manila.

Ooit was Manila voor de Spanjaarden een belangrijke handelsplaats. Tegenwoordig maakt deze stad op mij vooral een zakelijke indruk: dit is het economische hart van de Filipijnen. Er is ontzettend veel bedrijvigheid, maar weinig groen. In het jaar 1945 werd Manila grotendeels verwoest, als gevolg van de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de Slag om Manila waren hier vreselijke gevechten tussen Amerikaanse, Filipijnse en Japanse troepen. Manila kent dus een bewogen geschiedenis.

Wandelen van Rizal Park naar Intramuros

Rizal Park is vernoemd naar José Rizal. Hij wordt beschouwd als de nationale held van de Filipijnen en was een voorstander van hervormingen in het land. Op 30 december 1896 werd José Rizal gefusilleerd. Bij het park is een monument opgericht om die gebeurtenis te herdenken. Opmerkelijk is dat in diezelfde omgeving een golfbaan is aangelegd.

Het park zelf is vrij groot, met Chinese en Japanse tuinen, musea, mensen die picknicken, stelletjes die foto's maken voor hun aanstaande bruiloft en jongeren die spontaan besluiten om een actiefilm te maken.

Aangezien de andere belangrijke bezienswaardigheid in de buurt ligt, Intramuros, is het ook een toeristische locatie. Er rijden allerlei toeristenbussen en karretjes langs en we worden voortdurend achtervolgd door mensen die ons mee willen nemen. Een tricycle-bestuurder geeft aan dat Intramuros heel erg ver is. Meer dan een uur... Volgens onze kaart valt die afstand best mee, dus lopen we. Vanuit het uitgestrekte Rizal Park is het inderdaad een goede wandeling naar Intramuros, maar deze is echt korter dan een uur.

We passeren de stadspoort en komen in een andere wereld terecht. Hier vind je de vroegere Spaanse invloeden terug. Overigens is Intramuros grotendeels opnieuw opgebouwd, omdat ook dit deel van de stad werd gebombardeerd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dat is moeilijk voor te stellen als je hier rondloopt.

De straten en de Kathedraal van Manila maken een Europese indruk.

De meeste Filipino's zijn Rooms-Katholiek, wat vrij uitzonderlijk is voor een Aziatisch land. Dat zorgt voor een hele andere sfeer dan elders in Azië. We wanen ons in Spanje.

We besluiten om via een andere straat terug te lopen. In plaats van voor die prachtige gebouwen te lopen, komen we nu langs de achterkant. Hierdoor wordt het straatbeeld totaal anders: de achterkant van de gebouwen zijn niet opgepoetst. Hier wonen de mensen en er is geen toerist te zien.


We nemen opnieuw de MRT en trotseren de lange rijen. Dan gaat het instappen toch nog bijna mis, omdat we blijkbaar samen in de rij staan voor de vrouwencoupé. Dat kan natuurlijk niet als man: we worden daarom van elkaar gescheiden. Ik stap in met de menigte vrouwen, terwijl René zich, via een andere lange rij, in een andere coupé moet wurmen.

De vrouwencoupé is nog steeds hartstikke vol, maar – in tegenstelling tot de gemengde coupés – heb ik nog wel wat persoonlijke ruimte over tijdens het staan. Dat is prettig. Als ik uitstap bij 'onze' halte, zie ik tot mijn opluchting dat het René blijkbaar ook gelukt is om in te stappen in dezelfde trein. Pfoei!

Eigenlijk kende ik Manila nauwelijks. Dat is nu veranderd.

In 2013 verbleef ik hier een maand, maar was er weinig tijd om Manila te ontdekken. Van maandag tot en met vrijdag was ik aan het werk en tijdens de weekenden ging ik juist de stad uit. Ook van andere mensen krijg ik de indruk dat ze Manila liever links laten liggen. Eigenlijk snap ik dat wel: Manila valt voor mij niet helemaal in de categorie 'mooiste steden van Azië' en laat zich ook niet echt vergelijken met de prachtige eilanden van de Filipijnen.

Toch was dit een dag vol indrukken. Ik vind het mooi dat ik een tweede kans heb gekregen om Manila beter te leren kennen.