's Middags zijn René en ik op tijd in het Vietnamese Da Nang om onze vlucht naar Cambodja te halen. We vragen ons vooral af: krijgen we een vega-maaltijd? De incheckbalie lijkt onbemand. Dan horen we opeens een stem. Creepy, er is niemand te zien.
Er blijkt toch nog een medewerkster achter de balie te zitten. De balies zijn hier zo hoog (en de Vietnamezen naar verhouding een stuk kleiner) dat medewerkers hier niet met hun hoofd boven uit kunnen komen.
Op de luchthaven verloopt het verder vlekkeloos, al moeten we een tijd wachten voordat we met een busje naar de juiste gate worden gebracht. Dat komt, omdat een paar medepassagiers te lang bij de tax-free afdeling zijn blijven hangen. Als we uiteindelijk bij het vliegtuig aankomen, spreekt René de legendarische woorden: "Dat is geen vliegtuig, dat is een treincoupé..."
We moeten instappen in een mini-vliegtuig waar nog geen tachtig passagiers in kunnen. Gecombineerd met onstuimig weer, levert dit een turbulente vlucht op. Aan het begin van de vlucht krijgt iedereen een glaasje water aangeboden en moeten twee uur lang (de duur van de vlucht) de riemen vast. Het glaasje water blijkt ook het enige wat er aan catering is.... Dat hele gedoe om de vegetarische maaltijd hadden we onszelf kunnen besparen. 😜
Een tweede ambtenaar schrijft onze gegevens op, een derde is aan het stempelen, dan is er ook nog een medewerker die de paspoorten omhoog houdt als de procedure is afgerond en de rest is aan het eten. Hoewel René en ik vrij snel de formulieren hebben ingevuld, worden we als laatste omgeroepen. Ook valt het mij op dat sommige mensen een veel mooiere sticker in hun paspoort hebben. Misschien een kwestie van een hoger bedrag? 🤔
Ook later, bij de paspoortcontrole zijn we als allerlaatste aan de beurt, omdat we in een hele omslachtige rij staan. De medewerker controleert iedere bladzijde van onze paspoorten en al onze vingers moeten door de scanner. De rijen naast ons gaan veel sneller. We zijn dus ook als laatste bij de bagageband en als laatste bij de uitgang. Dat vind ik spannend, want we worden vanaf de luchthaven naar ons hotel gebracht, als het goed is. Hopelijk blijft degene die ons komt ophalen, een tijdje wachten...
De vriendelijke vrouw denkt met ons mee en gebruikt zelfs haar walkie talkie om contact te maken met de mensen van de vliegtuig-catering.Helaas: alle maaltijden zijn in Cambodja al ingepakt en wij zijn dus te laat om iets vegetarisch te bestellen. Hoe je zoiets wél voor elkaar moet krijgen bij Vietnam Airlines, wij hebben nog steeds geen idee.
Op de luchthaven verloopt het verder vlekkeloos, al moeten we een tijd wachten voordat we met een busje naar de juiste gate worden gebracht. Dat komt, omdat een paar medepassagiers te lang bij de tax-free afdeling zijn blijven hangen. Als we uiteindelijk bij het vliegtuig aankomen, spreekt René de legendarische woorden: "Dat is geen vliegtuig, dat is een treincoupé..."We moeten instappen in een mini-vliegtuig waar nog geen tachtig passagiers in kunnen. Gecombineerd met onstuimig weer, levert dit een turbulente vlucht op. Aan het begin van de vlucht krijgt iedereen een glaasje water aangeboden en moeten twee uur lang (de duur van de vlucht) de riemen vast. Het glaasje water blijkt ook het enige wat er aan catering is.... Dat hele gedoe om de vegetarische maaltijd hadden we onszelf kunnen besparen. 😜
En dan zijn we in Siem Reap! Bij de immigratiedienst wordt ons verteld dat we ons paspoort moeten afgeven, met ingevulde formulieren, een pasfoto en 'money'. Hoeveel money er nodig is, wordt ons niet verteld.Gelukkig zie ik een prijslijst hangen waarop staat hoeveel Amerikaanse dollars er per product moet worden neergeteld. Als rasechte Nederlanders kiezen we voor het laagste bedrag voor een visum. Dat geld stoppen we in onze paspoorten en geven dat, met de formulieren, aan de ambtenaar.
Een tweede ambtenaar schrijft onze gegevens op, een derde is aan het stempelen, dan is er ook nog een medewerker die de paspoorten omhoog houdt als de procedure is afgerond en de rest is aan het eten. Hoewel René en ik vrij snel de formulieren hebben ingevuld, worden we als laatste omgeroepen. Ook valt het mij op dat sommige mensen een veel mooiere sticker in hun paspoort hebben. Misschien een kwestie van een hoger bedrag? 🤔
Ook later, bij de paspoortcontrole zijn we als allerlaatste aan de beurt, omdat we in een hele omslachtige rij staan. De medewerker controleert iedere bladzijde van onze paspoorten en al onze vingers moeten door de scanner. De rijen naast ons gaan veel sneller. We zijn dus ook als laatste bij de bagageband en als laatste bij de uitgang. Dat vind ik spannend, want we worden vanaf de luchthaven naar ons hotel gebracht, als het goed is. Hopelijk blijft degene die ons komt ophalen, een tijdje wachten...
En dan staat er zomaar een man bij de uitgang, met een bordje waar 'Mr. René de Boer' op staat.Hoera! De man neemt ons mee naar zijn tuk tuk, wat in Cambodja een gangbaar vervoermiddel is. Het is een mooie rit naar ons hotel. Onze eerste indruk van Siem Reap is dat het veel rustiger is dan Vietnam. Verder hebben we geen flauw idee waar we precies naartoe gaan, maar we kijken ernaar uit om Cambodja te ontdekken.
