Op het parkeerterrein van onze accommodatie komt een brommer aangescheurd. De bestuurder loopt naar de receptie en haalt een klein pakketje uit zijn broekzak: een gloednieuw Amerikaans dollarbiljet. De receptioniste lacht naar ons.
Gelukt! We hebben genoeg geld om later de grens over te kunnen steken. Op naar Cambodja!
Maar eerst gaan we een paar dagen naar Hoi An… Met onze rugzakken al op de rug leggen we Vietnamees geld neer: voor de dollars, de schone was, de fietsen en wat drankjes. We gaan vertrekken. Dat vinden René en ik allebei jammer: dit was een mooi plekje.
De vriendelijkheid die we hier hebben ervaren is bijna niet te overtreffen.
De receptioniste geeft ons zelfs een knuffel als we gaan. Maar - zo zegt zij - het gaat vandaag regenen in Hue. In Hoi An, waar wij naartoe gaan, begint net de zon te schijnen.
Het oorspronkelijke plan is om vanuit Hue met de trein te reizen, dat schijnt een prachtig traject te zijn langs de Hoi Van Pass (de bergen), maar we kiezen voor gemak. Dagelijks worden bustours georganiseerd waarbij toeristen bij hun hotel in Hue worden afgehaald en word je gedropt bij een hotel (naar keuze!) in Hoi An.
Klinkt supermakkelijk. Bovendien kom je op die manier langs allerlei toeristische bezienswaardigheden, waaronder ook de Hoi Van Pass. Het lijkt ons een heerlijk idee om bij onze nieuwe accommodatie uit te kunnen stappen zonder dat we lang met onze spullen hoeven sjouwen. Wij zijn dus snel om.
In de bus naar Hoi An zit een bont gezelschap: twee mensen uit Thailand, een meisje uit India, een Italiaan, een meisje uit het Verenigd Koninkrijk, een Duitser en - met ons erbij - vier Nederlanders. Tot grote hilariteit van onze gids, zijn de Dutchies in de meerderheid en dan gaat het gesprek toch gauw over voetbal.
Op een of andere manier zijn de Vietnamezen enorm fan van het Nederlandse elftal en van Arjen Robben. Als ik dan vertel dat mister Robben in our town Groningen heeft gespeeld, is dat helemaal geweldig. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om te vertellen dat Nederland er niet bij is bij het volgende WK...
De rit gaat langs de Thanh Toan Tile-roof Bridge, met een historie van tweehonderd jaar is dit een van de oudste bruggen van Vietnam. Nieuwer zijn de vele verkopers in de omgeving van deze brug…
We stappen snel weer in en de bus brengt ons naar Lang Co Beach, wat in de top 20 zou moeten staan van de mooiste stranden ter wereld. Mij valt het vooral op dat dit strand verlaten is. Toch schijnt dit tijdens de weekenden een drukke plek te zijn.
Het uitzicht schijnt echt magnifiek te zijn op de top. Wij zien vooral mist. Af en toe trekt er een mistflard op en wordt duidelijk dat dit een mooi gebied moet zijn.
We maken een laatste stop bij de Marble Mountains, een omgeving vol grotten, tempels en nóg meer uitzicht. Je kunt helemaal naar boven klimmen, wat goed te doen is als je genoeg tijd hebt en meteen bij de juiste ingang bent.
Wij lopen verkeerd - de Italiaan heeft al een kaartje gekocht voor de verkeerde attractie - en pas op het allerlaatste moment kom ik erachter dat de top nog veel hoger ligt; dat gedeelte halen we nét niet, omdat we weer op tijd bij de bus moeten zijn.
In Hoi An blijkt dat René en ik alsnog twee kilometer moeten lopen, omdat onze bed & breakfast in een stadsdeel ligt dat alleen via een brug te bereiken is. Op deze brug is het eenrichtingsverkeer: op bepaalde uren verandert de rijrichting. Aangezien het verkeer net de andere kant oprijdt, mag onze bus nu niet over de brug… 😳 Ai, toch nog een flink stuk sjouwen met onze rugzakken...
Eerst maar even eten bij een Indiaas restaurant en een beetje ronddwalen. Als we daarna terug lopen naar onze fietsen, worden we opeens aangesproken bij een historische brug door een meisje met een badge: of we een toegangsbewijs bij ons hebben? Ehm, nee. Was dit nodig dan?
Over entree hebben we niets gelezen in de informatieboekjes. Wat een vreemde gedachte dat je geld moet betalen voor een openbare ruimte. Betalen, omdat onze fiets toevallig aan de overkant staat? We rennen snel door…
Maar eerst gaan we een paar dagen naar Hoi An… Met onze rugzakken al op de rug leggen we Vietnamees geld neer: voor de dollars, de schone was, de fietsen en wat drankjes. We gaan vertrekken. Dat vinden René en ik allebei jammer: dit was een mooi plekje.
De vriendelijkheid die we hier hebben ervaren is bijna niet te overtreffen.
De receptioniste geeft ons zelfs een knuffel als we gaan. Maar - zo zegt zij - het gaat vandaag regenen in Hue. In Hoi An, waar wij naartoe gaan, begint net de zon te schijnen.
We nemen dus de zon mee op onze reis.
Het oorspronkelijke plan is om vanuit Hue met de trein te reizen, dat schijnt een prachtig traject te zijn langs de Hoi Van Pass (de bergen), maar we kiezen voor gemak. Dagelijks worden bustours georganiseerd waarbij toeristen bij hun hotel in Hue worden afgehaald en word je gedropt bij een hotel (naar keuze!) in Hoi An.Klinkt supermakkelijk. Bovendien kom je op die manier langs allerlei toeristische bezienswaardigheden, waaronder ook de Hoi Van Pass. Het lijkt ons een heerlijk idee om bij onze nieuwe accommodatie uit te kunnen stappen zonder dat we lang met onze spullen hoeven sjouwen. Wij zijn dus snel om.
In de bus naar Hoi An zit een bont gezelschap: twee mensen uit Thailand, een meisje uit India, een Italiaan, een meisje uit het Verenigd Koninkrijk, een Duitser en - met ons erbij - vier Nederlanders. Tot grote hilariteit van onze gids, zijn de Dutchies in de meerderheid en dan gaat het gesprek toch gauw over voetbal.
Op een of andere manier zijn de Vietnamezen enorm fan van het Nederlandse elftal en van Arjen Robben. Als ik dan vertel dat mister Robben in our town Groningen heeft gespeeld, is dat helemaal geweldig. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om te vertellen dat Nederland er niet bij is bij het volgende WK...
De toeristische hoogtepunten zijn er zeker, maar deze gaan ook in razend tempo voorbij.
De rit gaat langs de Thanh Toan Tile-roof Bridge, met een historie van tweehonderd jaar is dit een van de oudste bruggen van Vietnam. Nieuwer zijn de vele verkopers in de omgeving van deze brug…We stappen snel weer in en de bus brengt ons naar Lang Co Beach, wat in de top 20 zou moeten staan van de mooiste stranden ter wereld. Mij valt het vooral op dat dit strand verlaten is. Toch schijnt dit tijdens de weekenden een drukke plek te zijn.
We passeren een uitgestrekt gebied waar we vanuit de bus Amerikaanse bunkers kunnen zien: een indrukwekkend gezicht.Ondanks dat de Vietnamezen zelf weinig vertellen over de Vietnamoorlog, zijn de sporen uit die tijd nog steeds zichtbaar. We worden daar een beetje stil van.
De mooiste plek is de Hoi Van Pass, met een prachtig uitzichtpunt. Alhoewel?
Het uitzicht schijnt echt magnifiek te zijn op de top. Wij zien vooral mist. Af en toe trekt er een mistflard op en wordt duidelijk dat dit een mooi gebied moet zijn.We maken een laatste stop bij de Marble Mountains, een omgeving vol grotten, tempels en nóg meer uitzicht. Je kunt helemaal naar boven klimmen, wat goed te doen is als je genoeg tijd hebt en meteen bij de juiste ingang bent.
Wij lopen verkeerd - de Italiaan heeft al een kaartje gekocht voor de verkeerde attractie - en pas op het allerlaatste moment kom ik erachter dat de top nog veel hoger ligt; dat gedeelte halen we nét niet, omdat we weer op tijd bij de bus moeten zijn.In Hoi An blijkt dat René en ik alsnog twee kilometer moeten lopen, omdat onze bed & breakfast in een stadsdeel ligt dat alleen via een brug te bereiken is. Op deze brug is het eenrichtingsverkeer: op bepaalde uren verandert de rijrichting. Aangezien het verkeer net de andere kant oprijdt, mag onze bus nu niet over de brug… 😳 Ai, toch nog een flink stuk sjouwen met onze rugzakken...
De eigenaresse van onze accommodatie spreekt geen Engels, maar is ontzettend hartelijk.Het is een behoorlijk eind lopen – we ontdekken later dat er een binnendoorweg is – maar de bed & breakfast zelf ziet er goed uit. Vanuit de receptie kun je zo de woonkamer van de eigenaresse inkijken. Deze accommodatie ligt wat verder van het centrum af, maar we kunnen gratis gebruik maken van de fietsen die hier staan. Helemaal prima. We fietsen naar het centrum.
Hoi An heeft een historisch stadscentrum dat werelderfgoed is. Dit mooie stadsdeel willen we morgen verder gaan ontdekken.
Eerst maar even eten bij een Indiaas restaurant en een beetje ronddwalen. Als we daarna terug lopen naar onze fietsen, worden we opeens aangesproken bij een historische brug door een meisje met een badge: of we een toegangsbewijs bij ons hebben? Ehm, nee. Was dit nodig dan?Over entree hebben we niets gelezen in de informatieboekjes. Wat een vreemde gedachte dat je geld moet betalen voor een openbare ruimte. Betalen, omdat onze fiets toevallig aan de overkant staat? We rennen snel door…
