Bij het ontbijtbuffet staan wij 's ochtends naar verlepte sla te kijken. De rijst en scrambled eggs zijn al koud geworden. In de keuken heerst onrust: de vegetariër staat er.
Gelukkig weet René wat hij moet zeggen tegen de vrouw die ons eten verzorgt: "An Chay" (vegetarisch). Hierop vertelt de vrouw een lang verhaal in het Vietnamees. Ze geeft René drie gebakken eieren. We delen dit en daarna krijg ik ook nog een bordje. De vrouw gebaart: is dit genoeg?
We voelen ons een beetje ongemakkelijk door alle gastvrijheid en eten uit beleefdheid alles maar op. Of is dat juist niet handig? Misschien betekent een leeg bordje dat het te weinig is? Een kom rijst wordt erbij gezet. Oei, krijgen we dit nog op?
Even uitbuiken op de kamer dan maar... We bekijken het plattegrondje dat we bij de receptie hebben meegekregen. De achterkant van deze plattegrond blijkt een print van een eerdere reservering. We lezen alle gegevens van een Duitser die een paar weken hier was; inclusief paspoortnummer en handtekening. Hoezo privacy ???? Ik vind hergebruik oké, maar dit is wel erg fraude-gevoelig.
's Middags willen we de drukte wat ontlopen. Het Hoàn Kiếm meer, wat erg mooi moet zijn, is niet al te ver weg. Toch doen we daar vrij lang over, omdat oversteken een ware uitdaging is (regels zijn er niet echt), de stoepen worden gebruikt als verkoopplek of parkeerplaats voor brommers en we moeten constant nee zeggen tegen verkopers en tuk tuk chauffeurs.
Bij het Hoàn Kiếm meer wandelen we een tijdje en nemen we een kijkje bij een pagode. Daarna bezoeken we de Franse wijk waar tot mijn verbazing bijna geen toeristen te zien zijn. Al met al hebben we toch opnieuw trek gekregen. Bij de voordeur van een restaurant staren we naar een menukaart.
Zo trap ik er nog bijna in ook: schoenenscam!
Opeens verlies ik bijna mijn evenwicht. Het gaat te snel om te beseffen wat er precies gebeurt. Er staat een man achter mij en hij zegt: "I am sóóóóó sorry but your shoe..."
Ik zie dat er opeens een scheur in mijn -toch al afgeragde- Nike zit. Vreemd... De man zegt dat hij lijm bij zich heeft -een 'superglue'- om mijn schoen 'for free' te repareren en hij begint al met smeren. Ik ben te beduusd om meteen te reageren en stamel iets van: "No, thank you".
Als de man vervolgens een poging doet om mijn schoen uit (!) te trekken, schrik ik wakker. Dat nooit! Ik ben bang dat hij mijn schoen jat en met één schoen aan is het natuurlijk lastig om iemand te achtervolgen. René en ik besluiten om weg te lopen. Net op tijd, mijn schoen zit los aan mijn voet.
Later lees ik dat het een truc is: een scam om mensen geld af te troggelen. Deze schoenen-reparateurs voorzien zichzelf van werk.
Die zogenaamde scheur in mijn schoen heeft die man natuurlijk zelf gemaakt. Zulke oplichters hebben het vooral gemunt op de wat oudere en/of afgedragen schoenen. Achteraf gezien had ik al moeten wegrennen toen hij het over 'superglue' had. Alsof iedereen zoiets -o, zo toevallig- op zak heeft. Het punt is dat die speciale lijm een oplosmiddel bevat dat draden oplost, waardoor de scheur alleen maar groter wordt. Uiteraard kan die reparateur/ oplichter dat wel voor jou 'herstellen', maar dat grapje gaat veel geld kosten. Je eindigt dan met een kapotte schoen én je bent ook nog geld kwijt aan degene die zelf de schade veroorzaakt.
Ik ben blij dat ik vroegtijdig ben weggegaan, maar baal ervan dat ik de rest van de reis moet rondlopen met een scheur in mijn schoen. Dat is dus de prijs als je even niet alert bent. We ontdekken gelukkig snel een mooi restaurantje waar we onszelf en onze iPods kunnen opladen. Na de lunch stippelen we een route uit naar het Ho Chi Minh Museum. Het zou een mooie route moeten zijn, langs groene parkjes.
Die groene parkjes vallen wat tegen; er is weinig groen en we moeten langs een brede weg waar continue verkeer raast. Door de warmte kost het veel tijd om een korte afstand af te leggen. Eenmaal aangekomen bij het Ho Chi Minh Museum verbaas ik mij over de grootte van het complex. Achter het museum is een mausoleum gebouwd: op deze plek is het lichaam van Hồ Chí Minh opgebaard. Het mausoleum is alleen 's ochtends open, wij bezoeken daarom alleen het museum.
Binnenkomen kost tijd: er zijn veel controles. We mogen nergens foto's maken, behalve bij het beeld van Hồ Chí Minh. Hier staat dan ook iedereen te fotograferen...
Het museum bevat een interessante collectie; het verhaal komt niet helemaal overeeneen met wat wij in Nederland over Vietnam hebben meegekregen. Ik vind dat verwarrend: welke geschiedenis is waar?
Oversteken is een kwestie van 'gewoon gaan'.
René en ik lopen weer terug naar onze accommodatie en we ontdekken dat we steeds beter kunnen omgaan met het drukke verkeer. Het oversteken gaat nu redelijk vloeiend: je moet zoiets gewoon doen zonder teveel na te denken over dat je overreden kunt worden. Langzaam en constant lopen, desnoods met de ogen dicht. Op die manier kunnen alle brommers met een boog om je heen rijden. Wat je nooit moet doen: stoppen of wegspringen. Dan wordt het juist verwarrend. Vertrouw ook niet op groen licht!
Als we in 'onze' wijk zijn, zijn we meteen weer moe door alle indrukken. Het avondeten doen we lekker makkelijk: "fake-fish, fake-beef, fake-chicken..."
