Dag 18, Suikerriet en een juppenstrand

Geen idee wie op het idee is gekomen om op zo'n tijdstip te muziek te maken voor de hele straat en wat nou de bedoeling is van die hele fanfare, maar hierdoor zijn we in ieder geval vroeg op pad met onze backpacks. Aangezien we maandag naar Siem Reap (Cambodja) willen vliegen, lijkt het ons handiger om onze laatste nacht in het centrum van Hoi An door te brengen. Zo hebben we morgen minder reistijd en kunnen we iets langer van deze stad genieten.


Op de iPod van René ontdekken we zelfs een binnendoorweg op de online kaart, wat aanzienlijk scheelt in de wandeltocht naar het centrum. De omgeving is nogal landelijk, dwars door droge grasvlakten en langs een enorme maar vriendelijke os. Ook passeren we de ochtendmarkt: vol heerlijk fruit, verse groente en bloederige ganzenkoppen. Het is boeiend en vervreemdend tegelijk om hier rond te lopen.

We nemen pauze bij een kraampje waar een vrouw lange stukken suikerriet in een machine stopt.

Het riet wordt daarbij helemaal plat gedrukt en het sap wat daarbij vrijkomt, kun je opdrinken. We hebben wel zin in een drankje, dus dit gaan we proberen. Er is een klein terrasje en de locals maken ruimte zodat we erbij kunnen zitten. Met backpack en al ploffen we op een stoel die een kindermaatje heeft. Tot groot vermaak van de Vietnamezen, want die enorme Europeanen op zulke kleine stoeltjes… Dat ziet er natuurlijk niet uit.


Ons drankje, het sap van suikerriet, smaakt prima en met nieuwe energie bereiken we onze nieuwe accommodatie. Voor inchecken zijn we veel te vroeg, maar we kunnen onze spullen achterlaten. Of het nog nodig is om de was te doen? Graag. Daarna gaan we de oude stad van Hoi An verkennen. Voor de historische panden moet je een ticket laten zien, maar dat hebben we nog steeds niet gekocht; ook al is het nu al onze derde dag in Hoi An.

Er is ook een Japanse brug te zien, de Chùa Cầu, maar ook deze brug mag je alleen op als je een ticket hebt. Die procedure is overigens nogal raar, omdat deze brug ooit werd gebouwd door Japanse kooplieden en investeerders.

Tegenwoordig moet iedereen betalen om de Japanse brug van binnen te bekijken, zelfs de Japanners.

We besluiten om te lunchen bij hetzelfde vegetarische restaurant als gisteren. De deur is open en we zoeken een mooi plekje. Na tien minuten niksen komt René op het lumineuze idee om een medewerker te vragen. Er blijkt niemand aanwezig. Gesloten dus. We gaan weer naar buiten en lopen daarbij een vrouw tegen het lijf die we ontmoet hebben tijdens onze excursie op Ha Long Bay. Kleine wereld!

René en ik zoeken een ander plekje op om te eten en gaan daarna alsnog naar het An Bang: hét strand waar je moet zijn geweest. Zeggen ze... Onderweg maken we nog een stop bij een internetcafé, omdat we willen inchecken bij Vietnam Airlines voor onze vlucht van morgen.

Wij spenderen 15 minuten internet-tijd. 3 minuten om erachter te komen dat we nog niet kunnen inchecken bij Vietnam Airlines en 12 minuten om onze cookies te wissen (want hoe doe je dat in het Vietnamees?)... 🤔

An Bang is inderdaad een mooier en schoner strand dan Cua Dai, waar wij gisteren waren. Ook mogen hier geen verkopers komen. Toch hebben we niet echt het gevoel dat we hier op onze plek zijn: er komen veel juppen, er zijn amper Vietnamezen en de plek waar wij gisteren ons colaatje dronken was minder luxe maar veel gezelliger.

We besluiten daarom om weer terug naar Cua Dai te fietsen en de verkopers daar maar voor lief te nemen. Vanaf het strand bij Cua Dai zien we andere eilanden liggen in de zee: dat blijken de Cham eilanden te zijn. Het is mogelijk om een excursie te ondernemen naar dat gebied, maar helaas: daar komen we deze vakantie niet meer aan toe. Misschien voor een volgende keer...

's Avonds mogen we de MacBook van de eigenaresse van onze accommodatie lenen om alsnog in te checken. Erg fijn. Het wordt alleen nog steeds niet duidelijk hoe we een vega-maaltijd moeten regelen bij Vietnam Airlines.

Morgen vliegen we naar Cambodja. Een vreemde gedachte dat we dit mooie stadje gaan verlaten.