De dag begint met stress. Aangezien we in Hanoi zijn gewisseld van hotel, weet ik niet of onze tourleider de juiste afhaallocatie heeft doorgekregen. Vol spanning zitten we te wachten bij de receptie.
Het zou goed moeten gaan. Onze gids had beloofd om aan de reisorganisatie door te geven dat we in het Heart Hotel zouden zitten. Zelf bellen kunnen we helaas niet, omdat we geen telefoon hebben. Wel is het mij gisteravond gelukt om een bericht op de chat van de organisatie achter te laten. Op mijn vraag of ik een bevestiging kan krijgen of we bij het juiste hotel worden afgehaald, blijft het akelig stil... Ik hoop maar dat onze driedaagse trip naar Ha Long Bay niet in gevaar komt.
Ik ben dan ook ontzettend blij om een jonge man bij de receptie te zien die het T-shirt van Vega Travel draagt. Pfoei! We moeten een stukje lopen naar onze bus, legt hij uit, omdat de binnenstad van Hanoi nog steeds autovrij is. Buiten zien we ook onze gids van gisteren staan. Hij gaat ook naar Ha Long Bay, maar dan voor twee dagen en met een andere groep. Hij neemt dan ook weer bliksemsnel afscheid. Vanuit Hanoi is het ongeveer vier uur reizen naar Ha Long Bay. Onze nieuwe gids legt uit dat we in goede handen zijn. De chauffeur die met ons meegaat, heeft namelijk ook al een keer Barack Obama mogen vervoeren.
Onderweg maken we een korte stop. De toiletten zijn voorzien van veel decoratie en hebben lage deuren waar je, hoe dan ook, met het hoofd bovenuit komt. Hoezo privacy🤔 Snel wegwezen hier. Onze Obama-driver brengt het hele gezelschap naar de haven van Ha Long Bay, waar ik behoorlijk schrik van de hoeveelheid bezoekers.
Wat een enorme drukte. Een overdosis toeristen. Het lijkt daarnaast wel of alle Vietnamezen op Ha Long Bay zijn afgekomen tijdens dit weekend. Die gedachte blijkt te kloppen...
De Vietnamezen hebben weinig vakantiedagen, dus het is niet zo vreemd dat ze toeleven naar 30 april: bevrijdingsdag. Rondom die periode zijn ze vrij, waardoor ze extra van dit weekend kunnen genieten: hét moment om massaal naar Ha Long Bay te gaan. René en ik hebben dus het aller-aller-allerdrukste weekend van het jaar uitgekozen om naar Ha Long Bay te gaan, wat ook nog eens de grootste bezienswaardigheid is van Vietnam. Niet de meest handige beslissing, blijkt nu.
Waar ik dan wél weer erg blij mee ben, is dat we deze tour hebben geboekt bij Vega Travel. Daar betaal je meer voor, maar daar zit ook alles bij inbegrepen (bij veel touroperators komen er ter plekke allerlei vage kosten bij, waardoor het uiteindelijk niet meer uitmaakt). Bovendien heeft Vega Travel een eigen boot die mag aanleggen op plekken waar de meeste touroperators niet mogen komen en zo kunnen we toch nog de grootste drukte ontwijken.
Tijdens het boeken besloten we – beetje impulsief, maar dit is dan ook de enige cruise in ons reisprogramma – om de duurste kamer te nemen. Achteraf heb ik daar geen spijt van: René en ik krijgen het allermooiste verblijf toegewezen. Vanuit ons raam kijken we uit op de rotsen waar Ha Long Bay zo bekend om is. Onbetaalbaar.
Als we gaan varen, rennen we met de hele groep naar het dek van de boot. Een indrukwekkend landschap glijdt aan ons voorbij. Rotsen, rotsen en nog eens rotsen. Ver weg zie ik het volgebouwde stadje Ha Long Bay liggen. Het lijkt uit zijn voegen te barsten en er wordt een enorme kabelbaan aangelegd. De tijd dat je in dit gebied niemand tegenkomt, is achter de rug.
We zitten met de hele groep op het dek. Het is een bont gezelschap: Britten, Fransen, Nieuw-Zeelanders, Australiërs, een Amerikaan en twee Groningers. De twee Britse jongens zijn dikke vrienden en reizen samen, maar denken over alles het tegenovergestelde van elkaar. De Amerikaan bemoeit zich met hun gesprekken die vervolgens alle kanten uitgaan: van Brexit tot ijsjes tot de Verenigde Staten tot filmsterren.
We worden meegenomen naar de Hang Luon grot, die we met kleinere bootjes gaan verkennen. Eerder mochten toeristen hier met kajaks komen, maar blijkbaar was dat niet winstgevend veilig genoeg. In deze grot zijn we niet alleen, voortdurend worden er bootjes volgeladen met toeristen.
Ook bezoeken we Hang Sung Sot (ook wel Surprising Cave genoemd) die je kunt beklimmen en van binnen kunt bekijken. Deze historische grot is op zich idyllisch, ware het niet dat iedere hoek is voorzien van spuuglelijke led-verlichting. Hierdoor wordt zo'n grotbezoek een kitscherige bedoening.
Authentieker is de zonsondergang waarop we later die avond worden getrakteerd. Hier wordt iedereen stil van. Later leren we op de boot van Vega Tours hoe we koude loempia's kunnen maken. Eigenlijk is dat niet zo heel moeilijk. Je pakt een laagje rijstpapier en zorgt ervoor dat de glimmende kant aan de onderkant ligt. Op het rijstpapier lig je rijstnoedels, stukjes sla, omelet (ei mag natuurlijk nooit ontbreken), champignons, ui, wortel en stukjes komkommer. Oprollen en serveren met een saus van limoen en peper. Voilà!
De boot gaat voor anker en we blijven nog een tijd op het dek zitten. Net als René verzucht dat hij zo ontzettend blij is dat we niet op de zoveelste party-boot zijn beland (wat helaas nogal gangbaar is in Ha Long Bay), bedenken de Britten dat het tijd is voor een spel: What's on your head. Bij dit spel krijg je een kaartje (of iPhone scherm) bovenop het hoofd en je moet dan raden wat het is. We doen een paar rondes mee en dan laait de discussie over Brexit weer op. René en ik blijven erbij zitten als scheidsrechter. Na een behoorlijk lange tijd komt onze gids weer tevoorschijn: of we niet eens zouden slapen? Laten we dat maar doen ja, het is ver na middernacht en morgen staat ons een druk programma te wachten.
Vanuit onze kamer horen we hoe de discussie op het dek verder gaat en dan val ik als een blok in slaap. De volgende dag word ik al vroeg wakker doordat de boot weer in beweging komt. Klaar voor een nieuw avontuur.
