Dag 17, Hoi An ontdekken op de fiets

We pompen de banden op van onze fietsen en sjezen naar het stadscentrum. Het is wel wat toeristisch daar, al die straatjes vol zoekende Europeanen, maar ook gezellig. Koloniale huizen en gekleurde lampionnen kleuren de straten.

's Middags lunchen we in een vegetarisch restaurantje. Met uitzicht op de brug waarvoor we gisteren 'entree zouden moeten betalen'. We zien dat daar een loketje is waar mensen toegangsbewijzen kopen; best wel duur eigenlijk. Gelukkig zijn wij op de fiets en kunnen we nu heel hard de brug op- en afscheuren. Niemand die ons tegenhoudt. 😤

We besluiten om naar het strand te gaan. Gisteren tijdens de tour vanuit Hué, heeft de gids het strand An Bang aangeraden: dit zou het fijnste strand zijn van Hoi An. Het is een behoorlijk stuk fietsen in de hitte, maar de stranden van Hoi An blijken inderdaad de moeite waard en we rijden een stuk langs de rijstvelden.

Onze fietsen kunnen we droppen bij een 'bewaakte fietsenstalling'. Alle fietsen staan geparkeerd op een groot plein, bij de ingang van het strand. Tegen betaling wordt er met krijt een nummer op onze zadels geschreven en krijgen we een papiertje mee dat we later weer moeten inleveren.

Als we onze fiets willen parkeren, gebaart de medewerker dat hij dat zelf wil doen. Als ik beter kijk, snap ik waarom: alle fietsen die hij bewaakt, zijn gesorteerd op kleur...

We drinken een colaatje op het strand, zeggen heel vaak 'nee' tegen de verkopers en kijken vooral om ons heen. Fijn plekje hoor. Bij het weggaan ontdekken we pas dat we niet op het An Bang strand zijn, maar op Cua Dai strand. Cua Dai wordt vooral bezocht door de locals en heeft, volgens de reisgidsen, nogal geleden onder erosie. Hoe dan ook, we hebben hier een prima middag.

's Avonds eten we een heerlijke Vietnamese maaltijd in hartje Hoi An. Ik eet vis in bananenblad. Het restaurant is eenvoudig, maar van alle gemakken voorzien: René kan zelfs zijn iPod opladen. De dag eindigt in een wirwar aan snoeren.