Na een onrustige vlucht - turbulentie door slecht weer - komen we 's nachts aan op Abu Dhabi. Een taxi-chauffeur wil ons al uit de aankomsthal plukken. Huh? Ik dacht het niet: we gaan toch maar even naar een officiële taxi-standplaats... Gelukt!
Om 2.30 zijn we bij ons hotel. 'First time in Abu Dhabi?' vraagt de vriendelijke receptioniste. Als we knikken, zegt ze dat we een upgrade krijgen. We hebben nu een suite: zo groot dat ons huis erin zou kunnen passen. Hoewel het voor ons gevoel al bijna ochtend is (in Vietnam is het drie uur later) willen we toch heel graag gaan slapen.
Een paar uurtjes later zitten we aan de lunch het ontbijt. Ook hier: superlieve mensen. Een medewerkster vraagt de gasten waar ze vandaan komen en ze lijkt alle verhalen te onthouden - knap, wanneer je zoveel mensen ziet - en we voelen ons meteen thuis. Ondanks dat het hier een stuk netter is dan we gewend zijn.
Op de hotelkamer pakken we onze tassen uit. Autsj, wat een stank: alle smerigheid uit Ho Chi Minh zit in onze natte kleren. Die geur zal nog dagen blijven, vrees ik... Snel naar buiten om de boel verkennen. Omdat het zonnig weer is - bijna 40 graden - lopen we naar het strand aan de Corniche Road. Dat zit toch in de buurt.
Zeker op het heetst van de dag. En schaduw is er toch al heel weinig... We zien dan ook bijna niemand. Alleen een vriendelijke Pakistaanse man op een van de schaduwplekken. Blijkbaar heeft hij even pauze. We raken kort aan de praat en dan moet hij weer gaan.
Wat moet het moeilijk zijn om in dit land te werken. Zeker als je buiten moet zijn. De zon lijkt meedogenloos. De mensen die niet hoeven te werken zitten binnen; in een ruimte met airco.
Op straat is alles netjes en recht. Geen rommel. Geen overdaad aan toeterende brommers. Ook fijn: er zijn tunnels voor voetgangers aangelegd onder de snelwegen. Toch missen we de Aziatische foodstalletjes.
We gaan op zoek naar afleiding en verkoeling in een van de vele winkelcentra. We belanden in de World Trade Center Souk Abu Dhabi, waar ze handgemaakte artikelen verkopen. Toeristen zien we nauwelijks. Wel valt ons op dat een Europees meisje halfbloot naar binnen loopt; wat niet de bedoeling is. Er hangen bordjes met voorschriften om schouders en knieën bedekt te houden. Niemand zegt er wat van, maar ze wordt wel nagestaard.
Als ik naar het toilet ga, valt mij op dat de vrouwen uit Abu Dhabi veel zorg besteden aan hun uiterlijk. Mooi opgemaakt en prachtig haar. Iedereen ziet er keurig uit. Ik ben wel blij dat ik mijn kleding - ik draag nu een net T-shirt (niet te korte mouwen), goede broek en schoenen zonder scheuren - een beetje heb aangepast. Een tropenshirt en afritsbroek zouden hier uit de toon vallen.
We gaan terug naar het hotel om te gaan zwemmen, maar het zwembad blijkt al om 18.00 dicht te gaan. Volgens het bordje zou het open zijn tot zonsondergang en het is nog steeds licht. Dan besluiten we om te gaan eten - het is tenslotte etenstijd - maar we hebben geen trek. Dan maar wat dingetjes halen bij de plaatselijke supermarkt: net als thuis.
Het is dus een dag zonder al te veel glamour. Beetje vreemd eigenlijk, want Abu Dhabi is eigenlijk best chic! Morgen gaan we deze stad verder verkennen.
Een paar uurtjes later zitten we aan Op de hotelkamer pakken we onze tassen uit. Autsj, wat een stank: alle smerigheid uit Ho Chi Minh zit in onze natte kleren. Die geur zal nog dagen blijven, vrees ik... Snel naar buiten om de boel verkennen. Omdat het zonnig weer is - bijna 40 graden - lopen we naar het strand aan de Corniche Road. Dat zit toch in de buurt.
Het zal wel door onze jetlag komen. Een strand bezoeken in Abu Dhabi blijkt een behoorlijk slecht idee.
Zeker op het heetst van de dag. En schaduw is er toch al heel weinig... We zien dan ook bijna niemand. Alleen een vriendelijke Pakistaanse man op een van de schaduwplekken. Blijkbaar heeft hij even pauze. We raken kort aan de praat en dan moet hij weer gaan.Wat moet het moeilijk zijn om in dit land te werken. Zeker als je buiten moet zijn. De zon lijkt meedogenloos. De mensen die niet hoeven te werken zitten binnen; in een ruimte met airco.
Op straat is alles netjes en recht. Geen rommel. Geen overdaad aan toeterende brommers. Ook fijn: er zijn tunnels voor voetgangers aangelegd onder de snelwegen. Toch missen we de Aziatische foodstalletjes.We gaan op zoek naar afleiding en verkoeling in een van de vele winkelcentra. We belanden in de World Trade Center Souk Abu Dhabi, waar ze handgemaakte artikelen verkopen. Toeristen zien we nauwelijks. Wel valt ons op dat een Europees meisje halfbloot naar binnen loopt; wat niet de bedoeling is. Er hangen bordjes met voorschriften om schouders en knieën bedekt te houden. Niemand zegt er wat van, maar ze wordt wel nagestaard.
Als ik naar het toilet ga, valt mij op dat de vrouwen uit Abu Dhabi veel zorg besteden aan hun uiterlijk. Mooi opgemaakt en prachtig haar. Iedereen ziet er keurig uit. Ik ben wel blij dat ik mijn kleding - ik draag nu een net T-shirt (niet te korte mouwen), goede broek en schoenen zonder scheuren - een beetje heb aangepast. Een tropenshirt en afritsbroek zouden hier uit de toon vallen.
We gaan terug naar het hotel om te gaan zwemmen, maar het zwembad blijkt al om 18.00 dicht te gaan. Volgens het bordje zou het open zijn tot zonsondergang en het is nog steeds licht. Dan besluiten we om te gaan eten - het is tenslotte etenstijd - maar we hebben geen trek. Dan maar wat dingetjes halen bij de plaatselijke supermarkt: net als thuis.Het is dus een dag zonder al te veel glamour. Beetje vreemd eigenlijk, want Abu Dhabi is eigenlijk best chic! Morgen gaan we deze stad verder verkennen.
