Het is bloedheet in Hué; zelfs voor de Vietnamezen is het te warm. Er zijn weinig mensen op straat, behalve wij natuurlijk. We hebben een fiets gehuurd om de keizerlijke hoofdstad te bekijken.
De medewerkers van onze accommodatie hebben in alle vroegte onze huurfietsen al klaargezet, heel fijn. We kunnen meteen vertrekken. Hué als stad vind ik niet meteen een grote trekpleister. Natuurlijk: de ligging aan de Parfum rivier is prachtig, maar de stad zelf oogt nogal toeristisch. Dat is niet echter niet het volledige verhaal van Hué.
Hué heeft als stad een hele moeilijke geschiedenis achter de rug.In deze omgeving zijn zware gevechten geweest tijdens de Vietnamoorlog. Hierdoor is er ontzettend veel vernield, waaronder het keizerlijke paleis. Dit paleis was een replica van de Verboden Stad in Beijing en is werelderfgoed. De oude stad is een enorm gebied en kun je prima per fiets bereiken. Toch doen wij daar best lang over.
Rondom de keizerlijke hoofdstad, de Citadel, is het eenrichtingsverkeer. Na het missen van een afslag moeten we daarom omfietsen en hebben we de hele buitenkant van het complex al gezien. Bij de ingang van de Citadel blijken de toegangsprijzen wat hoger dan in onze gids staat. We kunnen het nu nét betalen, maar pinnen van tevoren was handiger geweest. We hebben ook geen geld meer om een gids te vragen voor een rondleiding; dan maar zonder.Gidsen zien we trouwens ook niet rondlopen. Zelfs zij blijven liever binnen bij dit weer. Gelukkig hebben we genoeg water meegenomen. We blijven lange tijd op het terrein ronddwalen. Op iedere hoek is iets bijzonders te zien. Het is spijtig dat de Verboden Stad van Hué zo beschadigd is geraakt: ooit leefde hier de keizer en stond het complex vol met tempels, versierde gangen en prachtige kamers. Van de oorspronkelijke 148 gebouwen zijn er nog maar zo’n twintig gebouwen over. Toch krijgen we een inkijkje in het rijke leven uit die tijd.
Ook de natuur rondom de keizerlijke stad vind ik bijzonder. Vol weelderige tuinen en ik zie zelfs een kameleon van kleur verschieten. We blijven veel langer op deze plek dan gepland en besluiten dan ook op het terrein te eten. Op het bord bij het terras staat dat je ook met een Visa-kaart kunt betalen. Als onze bestelling klaar is, blijkt mijn Visa-kaart niet te werken. 😳 We besluiten te betalen met Amerikaanse dollars. Geld dat eigenlijk voor later is bedoeld: voor ons visum bij aankomst in Cambodja.Later op de middag fietsen we met een bloedgang terug naar onze accommodatie. De lucht is namelijk akelig grijs geworden en het begint te waaien: een fikse regenbui komt eraan. Gelukkig: we zijn voor de bui binnen. Toch hebben we stress.
Volgens onze berekeningen hebben we nu te weinig Amerikaanse dollars bij ons om een visum te bemachtigen bij de Cambodjaanse grens. En zonder Cambodjaans visum mogen we natuurlijk Cambodja niet in...We leggen dit probleem voor aan een medewerkster van onze accommodatie. Ze besluit om rond te bellen. Naar een man die weer een kennis heeft die mogelijk aan Amerikaanse dollars kan komen… Morgen zullen we weten of het lukt.
We halen Vietnamees geld uit een pinautomaat en gaan een hapje eten in het moderne centrum van Hué. We ontdekken een Mexicaans restaurant dat er gezellig uitziet. Hoewel we na de eet-ervaring van gisteren wat huiverig zijn (eigenlijk is het een risico om iets anders te eten dan de Vietnamese keuken), wagen we het. Het biertje van het huis komt trouwens wel uit de streek; allemaal prima. 😊
