Een van de allergrootste Vietnamese bezienswaardigheden is het Mausoleum waar het lichaam van Ho Chi Minh is opgebaard. Op onze allerlaatste dag in Hanoi besluiten wij dat we dit willen zien, maar daarvoor moeten we heel snel zijn...
Ho Chi Minh wordt beschouwd als de grote leider van Vietnam. Het Mausoleum in Hanoi is daarom een belangrijke plek waar veel Vietnamezen op af komen.Aangezien het Mausoleum alleen 's ochtends open is, moet je een bezoek niet al te lang uitstellen.
Uitgerekend vandaag worden we later wakker dan de bedoeling is en voor de zoveelste keer onderschatten wij het drukke verkeer in Hanoi. Aangezien het terrein bijna wordt afgesloten – de wachtrij sluit ruim voor sluitingstijd zodat iedereen uit die rij de gelegenheid krijgt om het Mausoleum te bezoeken – moeten we ons haasten. We negeren de hitte en rennen. Het lukt ons om nét op tijd op het terrein te komen. De bezoekers achter ons worden tegengehouden.We kopen een toegangskaart en geven onze tas af bij een bagagepunt: dat is verplicht. Onze camera's zijn klein genoeg, die mogen we in de hand houden. Foto's maken mag dan weer niet. Voor ons schuift een lange rij het mausoleum in. Toch nog sneller dan verwacht zijn wij ook binnen en ik kijk even om mij heen. Dat is blijkbaar niet de bedoeling.
Ik begrijp meteen waarom de rij zo snel opschuift. Zodra je stil staat, duwt een bewaker je naar voren.Doorlopen is hier het motto. Stilstaan is uit den boze. Voortdurend wordt gecontroleerd of je nog in beweging bent. Lachen en selfies maken zijn verboden handelingen. Het is indrukwekkend om het gebalsemde lichaam van Ho Chi Minh, een man die zo belangrijk is voor de geschiedenis van Vietnam, te kunnen zien.
Als we het Mausoleum aan de andere kant weer uitlopen, gaan we op zoek naar onze bagage. Dat valt niet mee, want waar is het bagagepunt ook alweer? We vragen het aan een man bij een loket, maar hij is van mening dat we een kaartje voor het museum moeten kopen. Als we zeggen dat we daar al eerder zijn geweest en alleen onze bagage terug willen, blijft hij volhouden dat we een kaartje voor het museum moeten kopen.
We lopen door en vragen het aan een bewaker die er super streng uitziet in zijn witte pak. Verrassend vriendelijk wijst hij ons de weg. Gevonden! We leveren onze bonnetjes in bij het bagagepunt en krijgen een bloemetjestas terug... Ehm, dat is dus niet onze bagage. De medewerker doet een nieuwe poging: ook niet onze tas. Uiteindelijk krijgt René het voor elkaar dat we in het bagagedepot mogen kijken. Gelukkig, onze tassen staan er nog. Hoezo privacy? 🤔
We nemen de tijd voor een bak koffie en brengen een bezoek aan het Oorlogsmuseum. De objecten die we aantreffen, klein en ontzettend groot, maken indruk. Ik kan mij niet herinneren dat de Vietnam-oorlog vaak aan bod is gekomen op school. Het is alsof er een gat zit in ons collectief geheugen.
Af en toe lezen we flarden van een hele heftige geschiedenis. We missen soms wat duiding. Tot verbazing van René is soms de benaming van apparatuur omgewisseld. Zelf vind ik dit een vreemd bordje: mensen die helemaal vanuit Congo de wederopbouw in Vietnam ondersteunen en dan ook nog een boodschap in het Nederlands schrijven? Als ik later op zoek ga naar meer informatie blijkt dat Congo tot 1960 een kolonie van België was. Zo zijn er meer objecten die vragen oproepen. Toch is dit museum een goede bezienswaardigheid.
Later op de middag gaan we naar de Sint-Jozefkathedraal: ook al zo'n plek die iedere toerist moet zien. Deze Franse kerk is gebaseerd op de Notre Dame. Het is inderdaad net alsof je in Parijs bent, in plaats van Hanoi. Bijzonder om zo'n grootse kerk in Azië te ontdekken.Een andere must-see is het Water Puppet Theater. Uitverkocht. Gelukkig beschikt Hanoi over meerdere Water Puppet Theaters. Bij het tweede theater dat we bezoeken staat een lange rij. Als we eindelijk aan de beurt zijn bij het loket, wordt ons medegedeeld dat er geen kaartjes meer worden verkocht voor dezelfde avond. Als ik uitleg dat morgenavond niet meer meer mogelijk is, is het opeens niet meer uitverkocht. Blijkbaar hebben we de aller-allerlaatste kaartjes.
Het theaterstuk zelf vinden wij niet zo best. De muziek is mooi. Het verhaal... Tja. Erbij zijn is een leuke ervaring, maar je mist ook niet zoveel als je dit overslaat. Dat de halve zaal aan het fotograferen is mét flits, draagt ook niet echt bij aan de theaterbeleving.Dan breekt het moment aan om Hanoi echt te verlaten. We halen onze bagage op en een taxi brengt ons naar het station. Al dagen heb ik naar dit moment uitgekeken: de drukte en de gekte van Hanoi vond ik vooral in het begin, ontzettend benauwend. Maar toch...
Nu we op het punt staan om naar het midden van Vietnam te reizen, besef ik dat ik Hanoi heel erg ga missen...Ondanks alle chaos ben ik van Hanoi gaan houden en datzelfde geldt eigenlijk ook voor het noorden van Vietnam. We hebben lieve mensen ontmoet, ons verbaasd over het kleurige straatbeeld en mooie natuurgebieden bewonderd. Dat mensen geneigd zijn om Hanoi uit te rennen, begrijp ik wel. Tegelijkertijd is er in Hanoi ontzettend veel moois te ontdekken als je even de tijd neemt om de stad te leren kennen; dat zorgt ervoor dat ik Hanoi in mijn reishart sluit.
