De dag start met een kleine verhuizing. Rugzakjes op, luxe hotel uitsjouwen en door naar de backpackersbuurt.
De straten worden steeds natter en het ruikt sterk naar vis en ander eten. Onze nieuwe accommodatie in Saigon is net achter de markt. Daar aangekomen moeten we onze schoenen uitdoen: wel zo hygiënisch, aangezien de straat er allesbehalve schoon uitziet.De binnenkant van ons nieuwe verblijf, een hostel, is gelukkig een stuk netter. Maar vooral een stuk gezelliger dan het hotel waar we eerder verbleven. We moeten even wachten tot we kunnen inchecken en hebben meteen aanspraak. Een groep Australiërs zitten te ontbijten en nodigen ons uit om erbij te zitten. Een fijne ontvangst en onze kamer blijkt ook oké.
We doen onze schoenen weer aan: tijd voor een stadswandeling naar het Onafhankelijkheidspaleis (oftewel: Herenigingspaleis). Het wordt ook wel Independence Palace, Reunification Palace of Royal Palace genoemd. Naast de grote hoeveelheid namen, staat deze locatie bekend om de bewogen geschiedenis.
Dit paleis werd in de periode 1962-1968 gebouwd en is nu een museum. Vooral de binnenkant vind ik erg bijzonder om te zien. René en ik vergapen ons aan het interieur: o.a. een bioscoop, een hele zaal waar je spellen kunt doen, rijke decoraties, gigantische tapijten en vele kleuren. Op het dak kan zelfs een helicopter landen.
Het ontwerp van het paleis dateert uit de jaren 60, maar ziet er toch futuristisch uit. De kelders zijn ook bizar om te zien: een complete bunker. De apparatuur is niet meer bruikbaar - alle elektronica is eruit gehaald- maar blijft indrukwekkend om te zien.
We zijn wat aan de vroege kant hier, op 30 mei 2017 brengt Koningin Maxima een bezoek aan dit complex. We moeten het zonder haar doen, maar er zijn wel heel veel Aziaten die het Herenigingspaleis bezoeken.
Ik baal een beetje omdat er zoveel mensen zijn. Totdat ik bedenk dat ik als Europeaan een stuk langer ben. Ik kan alles dus prima zien. Ook als ik achteraan sta.
's Middags eten we pannenkoeken en nemen opnieuw een kijkje bij de Notre-Dame. Ook bezoeken we het postkantoor - dat is naast de Notre-Dame. Bijzonder om te zien: de schilderijen en enorme kaarten.
We maken veel foto's en bedenken aan het einde van de middag dat we nog een excursie willen regelen voor morgen. In de backpackersbuurt is een straat met alleen maar tourbureaus. We lopen een bureau in dat ons oké lijkt, maar ze vertellen dat we bij hun buren moeten zijn om een tripje richting de Mekong Delta te boeken. Gevonden!
Als we het tripje boeken, blijkt dat we bij een heel ander tourbureau zitten. Het bureautje waarnaar we zijn doorverwezen heeft namelijk een ander huisnummer. Maakt niet uit; iedereen heeft toch dezelfde tours. En om de prijs (zo'n tientje per persoon) hoef je het als Nederlander ook niet te laten.
En nu gaan we morgen lekker de authentieke Mekong Delta opzoeken. Toch? Cliffhanger: de tour van morgen wordt allesbehalve authentiek. Wordt vervolgd...
