Dag 22, Verlaat nooit de weg als je door Siem Reap fietst

Vannacht hebben we bedacht dat we ook een paar dagen willen doorbrengen in de hoofdstad van Cambodja: Phnom Penh. Maar hoe komen we daar? We leggen het voor aan het meisje bij de receptie en binnen vijf minuten is het vervoer al geregeld: morgenvroeg worden we opgehaald.

Dat betekent dat we nog een dag hebben om Siem Reap te bekijken. We besluiten om naar het War Museum te gaan, dit zou op fietsafstand moeten zijn. Met de iPod van René bepalen we de route. We beginnen op verharde wegen en moeten ergens de derde staat links nemen, maar we zien nergens echt een straat en blijven veel te lang rechtdoor fietsen. Ik maan René om opnieuw naar de iPod te kijken en we komen erachter dat die rare zandwegen vol kuilen wel degelijk officiële wegen zijn...

We duiken alsnog een 'zijstraat' in: een rode zandweg. Midden op deze weg staat een grote koe.

Wat een bijzondere omgeving: heel wat anders dan de autowegen in Nederland. We ploeteren een tijdje door het rode zand om vervolgens bij het oorlogsmuseum uit te komen. De rondleiding is net begonnen, maar we kunnen nog aansluiten.

We worden rondgeleid door een man die moeilijk loopt. Hij vertelt dat hij op een mijn is gestapt, vlakbij zijn eigen huis waar hij al jaren woont. In het museum zijn foto's van hem te zien: van zijn gezicht en van zijn verwondingen aan zijn been. Nog steeds heeft hij een scherf in zijn knie zitten. Hij vraagt mij om zijn knie aan te raken: het is een keiharde plek.

Het hele museum hangt vol foto's van oorlogsslachtoffers: van volwassenen en kinderen die gewond zijn door mijnen, slachtoffers die gif hebben binnengekregen en mensen die kanker kregen als gevolg van de oorlog. De vrouw van onze gids is overleden, omdat ze aan uranium werd blootgesteld. Ik bedenk dat het voor de gids erg schrijnend moet zijn; hij moet al heel vaak zijn heftige verhaal hebben verteld.

Ook laat hij ons een oude tank zien waar menselijke resten liggen. René en ik worden er stil van: het is teveel om allemaal te verwerken.

In het museum is ook een ruimte met allerlei soorten geweren. Na de aangrijpende rondleiding stormen de mannen uit ons groepje hier meteen op af. Hoe bizar.

De geweren worden opgepakt om een 'stoere' selfie te maken. René en ik snappen er niks van. Hoe kun je nou bezig zijn met geweren als je net een rondleiding hebt gehad van iemand die slachtoffer is van oorlogsgeweld?

Hoewel wij ons afzijdig houden van dit groepje toeristen, schamen we ons wel een beetje. Onze gids legt ons uit dat toeristen dit vaker doen. Hij is tactisch genoeg om niet te zeggen wat hij daarvan vindt, maar hij lijkt het er moeilijk mee te hebben.

In Cambodja zijn nog lang niet alle mijnen gevonden.

Inmiddels zijn er geen oorlogen meer in Cambodja, maar het bizarre is dat in dit land nog steeds onontplofte mijnen liggen. Nog steeds is het onveilig als je afwijkt van de gebaande wegen. Ongelooflijk hoeveel impact oorlogssituaties hebben en deze situatie zal ook niet zomaar veranderen.

Als we weer terugfietsen, letten we extra op dat we niet van het zandpad afgaan. We moeten nog lang denken aan de man die ons heeft rondgeleid. We passeren een plek waar veel vrolijke muziek wordt gemaakt. Verderop komt een begrafenisstoet ons tegemoet, nogal dubbel dus.

Als we weer terug zijn op de verharde wegen, blijken veel restaurants dicht. We nemen een mierzoete lunch in een koffietentje bij een benzinestation.

's Avonds belanden we bij een vegetarisch restaurant dat vlak bij onze accommodatie zit. Hadden we dat maar eerder geweten... Ze geven hier ook kookworkshops, maar tijd om deze te volgen hebben we niet meer. Morgen gaan we hier weg. Siem Reap is toch een charmante plaats, ondanks die heftige geschiedenis. We gaan deze plek missen.

Wat we niet gaan missen, is de regen die ook vannacht met vele liters tegelijkertijd naar beneden valt. In onze accommodatie ontstaat een lichte overstroming en de stroom valt uit. Ook dát is Siem Reap...