Vandaag gaan we Cambodja verlaten. Vanuit Phnom Penh vertrekken we richting Ho Chi Minh City. Eerst maar even een ontbijtje halen op blote voeten. In de ontbijtruimte van het hotel mogen namelijk geen slippers of schoenen worden gedragen. Snel eten, want we worden straks opgehaald. Na het eten willen René en ik onze slippers pakken... Weg.
Na enig speurwerk zie ik een Aziatisch koppel in de ontbijtzaal zitten. Met onze slippers aan. Wanneer ik duidelijk maak dat de slippers van ons zijn, krijgen we deze razendsnel terug met veel verontschuldigingen. Snel naar de kamer, slippers afspoelen, tas pakken, uitchecken en nog even glimlachen naar de vriendelijke medewerkers. Aaargh, weer zo'n plek die we gaan missen.
Hoe dan ook: Europese toeristen zijn ook niet altijd prettig. Half Europa blijkt in het minibusje te zitten dat ons komt ophalen. Een Britse vrouw draait meteen de airco boven mij open met de woorden "We don't want the heat." Dat zijn de eerste en laatste woorden die ze tegen mij zegt. Wie ze bedoelt met 'we', geen idee, maar volgens mij hoor ik daar niet bij. De airco blaast ijskoud in mijn gezicht. Niet fijn en ook niet bepaald gezond.
Later stapt ook een Aziatisch meisje in. Naast de vrouw is nog plek, maar ze weigert om aan de kant te gaan. René en ik besluiten om wat meer op te schuiven, zodat het meisje naast ons kan zitten. Gelukkig worden we snel overgebracht naar een grotere bus: met meer dan genoeg beenruimte, wifi en ver uit de buurt van die stomme bijzondere mevrouw. We krijgen allemaal een vertrekformulier dat we moeten invullen, voor later bij de grens. Rijden maar.
We krijgen onze formuleren en paspoorten terug en stappen uit bij allerlei loketten. Hier moeten we een exit-stempel voor Cambodja bemachtigen. Als ik na René aan de beurt ben, duurt het nogal lang voordat ik mijn paspoort terugkrijg. Tijdens de procedure koopt de ambtenaar een stapel lootjes van een langslopende vrouw; dat vertraagt de boel en ik hoop maar dat ik mijn paspoort terugkrijg... Zonder mij aan te kijken ramt hij uiteindelijk de exit-stempel in mijn paspoort -Ram! Ram! Ram! - blijkbaar had die beste man geen geluk met die lootjes.
Als laatste stap ik in de bus en we rijden in het 'niemandsland' tussen Cambodja en Vietnam. We passeren vele casino's (die in de rest van Cambodja verboden zijn) en stoppen bij een winkelcentrum waar je -jawel- belastingvrij kunt winkelen. In dat winkelcentrum is een restaurant en daar worden we geacht iets te kopen. We bestellen een broodje -omdat we denken dat dat het snelst gaat- wat tergend langzaam gaat. De mensen die een complete maaltijd hebben besteld, moeten nog langer wachten.
Sommige personen hebben nog tijd om precies twee happen te eten. Dan moeten we weer de bus in. Vervolgens weer uit de bus om onze bagage te laten checken en om de entry-stempel voor Vietnam te halen. Tussendoor wordt ook de bus nagekeken. Daarna is alles klaar en hobbelen we naar Saigon, oftewel: Ho Chi Minh City! Van tevoren hebben we de weersvooruitzichten gecheckt. Die leken prima. Op deze stralende middag staat ons niks in de weg...
Woesh! Als we in Ho Chi Minh City de bus verlaten, regent het. Even schuilen in een koffietentje dan maar, ook niet echt een straf. Na een tijdje lopen we richting onze accommodatie: door een aanbieding hebben we een luxe hotel geboekt met 'view over de stad', zo'n plek waar iedereen met de taxi naartoe gaat (behalve wij dus) en waar sjieke medewerkers de deur voor je openhouden. Dat laatste is wat ons betreft niet nodig.
We voelen ons ook wat underdressed. Daar komt een beetje verandering in als we de 'view over de stad' beter gaan bekijken: een rommelige binnenplaats, met een hoop afvalzakken. Dat maakt de setting toch iets minder luxe. De foto van Ha Long Bay boven het bed is gelukkig wel prettig om te zien.
Hoe dan ook: Europese toeristen zijn ook niet altijd prettig. Half Europa blijkt in het minibusje te zitten dat ons komt ophalen. Een Britse vrouw draait meteen de airco boven mij open met de woorden "We don't want the heat." Dat zijn de eerste en laatste woorden die ze tegen mij zegt. Wie ze bedoelt met 'we', geen idee, maar volgens mij hoor ik daar niet bij. De airco blaast ijskoud in mijn gezicht. Niet fijn en ook niet bepaald gezond.
Dicht-open-dicht-open-dicht.
Dat leidt tot een airco-fittie tussen mij en die vrouw, waarbij ik telkens de airco een stukje dichtdraai en de vrouw hem vervolgens passief-agressief opengooit. Keer heel vaak.Later stapt ook een Aziatisch meisje in. Naast de vrouw is nog plek, maar ze weigert om aan de kant te gaan. René en ik besluiten om wat meer op te schuiven, zodat het meisje naast ons kan zitten. Gelukkig worden we snel overgebracht naar een grotere bus: met meer dan genoeg beenruimte, wifi en ver uit de buurt van die Het is de bedoeling dat we allemaal onze paspoorten aan de gids geven. Volgens de Nederlandse wetgeving mag dat niet, maar weigeren is geen optie.De gids heeft nu een enorme berg paspoorten bij zich. Hoezo privacy? 🤔 Hij controleert of iedereen een visum voor Vietnam heeft - eerder in Hanoi hebben wij een multi-entry visum gehaald, dat zit dus goed - en vult alle vertrekformulieren ook nog even aan, waar nodig. Hij bezorgt zichzelf extra schrijfwerk, want sommige toeristen hebben geen letter ingevuld. De man is net op tijd klaar: de bus staat stil bij de grens tussen Cambodja en Vietnam.
We krijgen onze formuleren en paspoorten terug en stappen uit bij allerlei loketten. Hier moeten we een exit-stempel voor Cambodja bemachtigen. Als ik na René aan de beurt ben, duurt het nogal lang voordat ik mijn paspoort terugkrijg. Tijdens de procedure koopt de ambtenaar een stapel lootjes van een langslopende vrouw; dat vertraagt de boel en ik hoop maar dat ik mijn paspoort terugkrijg... Zonder mij aan te kijken ramt hij uiteindelijk de exit-stempel in mijn paspoort -Ram! Ram! Ram! - blijkbaar had die beste man geen geluk met die lootjes.Als laatste stap ik in de bus en we rijden in het 'niemandsland' tussen Cambodja en Vietnam. We passeren vele casino's (die in de rest van Cambodja verboden zijn) en stoppen bij een winkelcentrum waar je -jawel- belastingvrij kunt winkelen. In dat winkelcentrum is een restaurant en daar worden we geacht iets te kopen. We bestellen een broodje -omdat we denken dat dat het snelst gaat- wat tergend langzaam gaat. De mensen die een complete maaltijd hebben besteld, moeten nog langer wachten.
Sommige personen hebben nog tijd om precies twee happen te eten. Dan moeten we weer de bus in. Vervolgens weer uit de bus om onze bagage te laten checken en om de entry-stempel voor Vietnam te halen. Tussendoor wordt ook de bus nagekeken. Daarna is alles klaar en hobbelen we naar Saigon, oftewel: Ho Chi Minh City! Van tevoren hebben we de weersvooruitzichten gecheckt. Die leken prima. Op deze stralende middag staat ons niks in de weg...Woesh! Als we in Ho Chi Minh City de bus verlaten, regent het. Even schuilen in een koffietentje dan maar, ook niet echt een straf. Na een tijdje lopen we richting onze accommodatie: door een aanbieding hebben we een luxe hotel geboekt met 'view over de stad', zo'n plek waar iedereen met de taxi naartoe gaat (behalve wij dus) en waar sjieke medewerkers de deur voor je openhouden. Dat laatste is wat ons betreft niet nodig.
We voelen ons ook wat underdressed. Daar komt een beetje verandering in als we de 'view over de stad' beter gaan bekijken: een rommelige binnenplaats, met een hoop afvalzakken. Dat maakt de setting toch iets minder luxe. De foto van Ha Long Bay boven het bed is gelukkig wel prettig om te zien.
