Op onze laatste dag in Phnom Penh willen we het National Museum en Royal Palace bezoeken. Het National Museum ligt op nog geen honderd meter van onze accommodatie. Toch staat er opnieuw een haag van tuk tuk chauffeurs en ze willen ons allemaal meenemen.
We voelen ons ongemakkelijk: zullen die chauffeurs echt de hele dag wachten tot ze een ritje kunnen doen? De tuk tuk chauffeur waarmee we naar de Killing Fields zijn geweest, staat er ook tussen. Of we vandaag met hem meewillen naar het eiland willen waar zijde wordt gemaakt? We slaan het zo vriendelijk mogelijk af.
Bij het National Museum kunnen we een audiotour huren, maar een privé-rondleiding blijkt goedkoper. Bovendien is het dan makkelijker om vragen te stellen, hoewel dat ook een uitdaging is: de vrouw die ons rondleidt heeft zoveel te vertellen dat het lastig is om daartussen te komen.
Er zijn zelfs beelden te zien van een Boeddha met meerdere armen: een mix van het Hindoeïsme en Boeddhisme. Beide geloven lijken met elkaar verweven te zijn. Onze gids legt uit dat Boeddha eigenlijk een verschijning is van de Hindoe-god Vishnu. Vishnu kan namelijk allerlei gedaantes aannemen.
Verder legt ze uit dat op het platteland van Cambodja nog steeds qat wordt gekauwd, dat wordt gezien als een godenvoedsel (om dichterbij God te komen). In de steden doen ze dat bijna niet meer, maar het blijft een belangrijke uiting van cultuur.
Ook vertelt de gids dat vroeger 85% van de bevolking gewend was om zelf zijde te maken. Nu is er weinig tot geen handmatige productie van zijde en koopt 85 % de zijde in. Het is in ieder geval een extra bevestiging dat we niet naar het zijde-eiland hoeven die de tuk tuk chauffeurs zo enthousiast aanprijzen.
In het museum is ontzettend veel informatie op ons afgekomen en het is een warme dag. We gaan even terug naar onze accommodatie om alvast de busreis te boeken naar Ho Chi Minh (in het zuiden van Vietnam). Morgen gaan we de grens over. We moeten deze reis contant betalen en een creditcard mag niet, dus opeens is het einde van ons geld in zicht. Gelukkig kunnen we nog wel een pizza nemen (met lemon juice).
Eindelijk zijn we bij de juiste ingang van Royal Palace. Daar bijkt dat de entreeprijs is verdubbeld. Toeristen betalen nu 100x meer dan de Cambodjanen. Op zich is het begrijpelijk dat niet-Cambodjanen meer betalen: de gemiddelde toerist heeft meestal meer te besteden, maar die prijsverhoging is zelfs voor westerse begrippen fors.
Toch maar geld pinnen, weer door die kluwen van tuk tuk chauffeurs... Pft. Ik ben inmiddels enorm chagrijnig door al het gedoe, maar Royal Palace maakt veel goed: dit is een prachtige plek om te bezoeken. Vol goud, Boeddha-beelden, tempels en een indrukwekkende troon van de koning.
Ook is er een miniatuur-versie van de beroemde tempel Angkor Wat (de beroemdste tempel) te bewonderen. Samen met een groep Boeddhistische monniken kijken we ernaar.
Tot mijn verbazing neemt de monnik geen afstand en gaat hij naast mij staan om een selfie te maken; met ons op de voorgrond en die ontzettend belangrijke tempel op de achtergrond. Een bijzonder moment. Jammer dat ik vergeet om ook een selfie te maken...
's Avonds gaan we zwemmen en daarna halen we onze was op: een samengeperst pakket van vier kilo. We eten bij een Mexicaans restaurant in de buurt. Een tuk tuk chauffeur heeft ons in de gaten en blijft de hele tijd (!) op ons wachten tot we zijn uitgegeten; onze eerdere boodschap dat wij toch echt gaan lopen, negeert hij. Voor een dollar wil hij ons meenemen. Wij lopen, terwijl de tuk tuk chauffeur ons blijft achtervolgen met zijn tuk tuk...
Bij het National Museum kunnen we een audiotour huren, maar een privé-rondleiding blijkt goedkoper. Bovendien is het dan makkelijker om vragen te stellen, hoewel dat ook een uitdaging is: de vrouw die ons rondleidt heeft zoveel te vertellen dat het lastig is om daartussen te komen.
In het museum staan Boeddha-beelden, maar ook allerlei uitingen van het Hindoeïsme. Verwarrend, maar toch ook wel weer logisch.
Er zijn zelfs beelden te zien van een Boeddha met meerdere armen: een mix van het Hindoeïsme en Boeddhisme. Beide geloven lijken met elkaar verweven te zijn. Onze gids legt uit dat Boeddha eigenlijk een verschijning is van de Hindoe-god Vishnu. Vishnu kan namelijk allerlei gedaantes aannemen.Verder legt ze uit dat op het platteland van Cambodja nog steeds qat wordt gekauwd, dat wordt gezien als een godenvoedsel (om dichterbij God te komen). In de steden doen ze dat bijna niet meer, maar het blijft een belangrijke uiting van cultuur.
Ook vertelt de gids dat vroeger 85% van de bevolking gewend was om zelf zijde te maken. Nu is er weinig tot geen handmatige productie van zijde en koopt 85 % de zijde in. Het is in ieder geval een extra bevestiging dat we niet naar het zijde-eiland hoeven die de tuk tuk chauffeurs zo enthousiast aanprijzen.
In het museum is ontzettend veel informatie op ons afgekomen en het is een warme dag. We gaan even terug naar onze accommodatie om alvast de busreis te boeken naar Ho Chi Minh (in het zuiden van Vietnam). Morgen gaan we de grens over. We moeten deze reis contant betalen en een creditcard mag niet, dus opeens is het einde van ons geld in zicht. Gelukkig kunnen we nog wel een pizza nemen (met lemon juice).
We lopen naar Royal Palace. Dat is tenminste de bedoeling, maar de haag tuk tuk chauffeurs denkt hier anders over.Na deze groep te hebben ontweken, worden we op straat constant aangesproken. Heel vermoeiend en ook niet goed voor onze eigen veiligheid. Als René wordt afgeleid door de 100093e tuk tuk meneer die ons aanspreekt, knalt hij prompt met zijn hoofd tegen een laaghangende tak. Uiteindelijk vinden we een strategie die wél werkt…
Het lukt ons om een hele horde tuk tuk chauffeurs te ontwijken, doordat we heel slim langs een rijdende tuk tuk blijven lopen.Beetje raar, maar het werkt. We zijn bij Royal Palace. "This place is closed sir..." Ja ja, dat kennen we wel. Doorlopen. Nieuwe tuk tuk mensen ontwijken. En nee zeggen tegen mensen die zichzelf aanbieden (of opdringen eigenlijk) als gids: "A guide is better for you sir." Ja ja...
Eindelijk zijn we bij de juiste ingang van Royal Palace. Daar bijkt dat de entreeprijs is verdubbeld. Toeristen betalen nu 100x meer dan de Cambodjanen. Op zich is het begrijpelijk dat niet-Cambodjanen meer betalen: de gemiddelde toerist heeft meestal meer te besteden, maar die prijsverhoging is zelfs voor westerse begrippen fors.Toch maar geld pinnen, weer door die kluwen van tuk tuk chauffeurs... Pft. Ik ben inmiddels enorm chagrijnig door al het gedoe, maar Royal Palace maakt veel goed: dit is een prachtige plek om te bezoeken. Vol goud, Boeddha-beelden, tempels en een indrukwekkende troon van de koning.
Ook is er een miniatuur-versie van de beroemde tempel Angkor Wat (de beroemdste tempel) te bewonderen. Samen met een groep Boeddhistische monniken kijken we ernaar.Een van de monniken blijft een tijdje dralen. Zijn groep loopt door. Hij vraagt aan mij of hij een foto kan maken.Ik ben in de veronderstelling dat ik opzij moet: ik sta namelijk voor de miniatuur-Angkor Wat en het is niet handig om in de buurt van een monnik te staan. Het is namelijk oneerbiedig om als vrouw een Boeddhistische monnik aan te raken, dat moet ik dus voorkomen...
Tot mijn verbazing neemt de monnik geen afstand en gaat hij naast mij staan om een selfie te maken; met ons op de voorgrond en die ontzettend belangrijke tempel op de achtergrond. Een bijzonder moment. Jammer dat ik vergeet om ook een selfie te maken...'s Avonds gaan we zwemmen en daarna halen we onze was op: een samengeperst pakket van vier kilo. We eten bij een Mexicaans restaurant in de buurt. Een tuk tuk chauffeur heeft ons in de gaten en blijft de hele tijd (!) op ons wachten tot we zijn uitgegeten; onze eerdere boodschap dat wij toch echt gaan lopen, negeert hij. Voor een dollar wil hij ons meenemen. Wij lopen, terwijl de tuk tuk chauffeur ons blijft achtervolgen met zijn tuk tuk...
